Czytam, więc jestem

Kocham czytać książki. Z racji zawodu, hobby, przyzwyczajenia, sentymentu... 

Kiedy byłam mała, bawiłam się sama ze sobą w bibliotekę. Najpierw robiłam dla każdej książki na mojej półce kartę, a później - będąc panią bibliotekarką  i osobą wypożyczającą w jednej osobie - wypożyczałam je sobie :) 
Wszyscy w rodzinie wiedzieli, że kupując mi na prezent książkę, sprawią mi radość. I ta miłość do słowa drukowanego została do dziś.

W obecnych czasach trudno stwierdzić czy czytanie książek to obciach, czy może jednak jest w modzie. Z jednej strony przerażają statystyki, że Polak czyta mniej niż jedną książkę rocznie (przy czym książka to pojęcie ogólne, oznaczające również albumy, poradniki itp.). Z drugiej - wśród rodziców małych dzieci panuje szał na czytanie pociechom od początku ich życia - tego łonowego! 

Jak zwykle najlepsze rozwiązanie leży pośrodku. Nie można przesadzać ani w jedną, ani w drugą stronę. Trzeba czytać - ta sprawa nie ulega wątpliwości! Trzeba czytać sporo. Nie raz w miesiącu czy tygodniu. Żeby wykształcić nawyk czytania, należy być systematycznym i czytać dziecku codziennie, najlepiej o stałej porze. Nie zmuszać, ale zachęcać, rozbudzać ciekawość. 
O pozytywnych efektach czytania - tych krótko- i długofalowych nie wspominam. Chyba by miejsca nie starczyło :) a i przekonywać nikogo nie mam zamiaru (bo i po co? - jak ktoś uważa książkę za zło konieczne, to nic go nie przekona).

   
Swoją drogą rodzice małych dzieci mają dzisiaj ułatwioną sprawę. Półki w księgarniach uginają się od kolorowych, pięknie wydanych książek. Można zwariować od nadmiaru. W naszych czasach wydania były najczęściej broszurowe, kolory spłowiałe, a i tak człowiek cieszył się jak głupek, mając w ręce kolejną część "Poczytaj mi, mamo" (chyba właśnie ze względu na tę dawną popularność niedawno pojawiło się nowe - zbiorcze, w sztywnej oprawie, z podrasowanymi, ale wciąż tymi samymi, ilustracjami - wydanie).

Pamiętam taki obrazek - siedzę w pociągu, naprzeciwko mnie ojciec z synem (ok. 4 lata), tata czyta mu "Harrego Pottera", chłopiec siedzi z rozdziawioną buzią i wypiekami na twarzy, w pewnym momencie, w środku jednej z niezwykłych przygód bohatera książki, tata przerywa, synek mówi: "I co? I co tato?! Co się stało?", tata czyta dalej, a mały co chwilę wzdycha "Och! Ło! Jeju!". Na samo wspomnienie tej sytuacji buzia mi się uśmiecha. Też tak chcę! Chcę, żeby nasz Synek chciał, domagał się, wołał: "Mamo/Tato, poczytaj mi, proszę!". Żeby miał wypieki na twarzy z emocji. Żeby dał się wciągnąć w czytaną historię. Chciałabym zaszczepić w Szymku miłość do książek, do czytania. Ale żeby chcieć, najpierw trzeba dać przykład, nauczyć. Dlatego od momentu, kiedy Szymek skończył dwa miesiące, czytamy Mu.

Mamy do dyspozycji kilka rodzajów książek:

• tylko  do czytania (z miękkimi kartkami, łatwo byłoby je zniszczyć) - moje ulubione,

• do czytania, oglądania, dotykania (z twardymi kartonowymi stronami),

• do czytania, oglądania, dotykania i... smakowania :) (małe książeczki z kartonowymi stronami, najczęściej zwijane w harmonijkę) - ulubione Szymka ;),

• do opowiadania, oglądania, dotykania, smakowania i... moczenia w wodzie (wykonane z plastiku).

Najczęściej (wstyd się przyznać) czyta Szymkowi Tata (obiecuję poprawę!). Chyba z racji tego, że robi to przed kąpielą, a jak wiadomo - w naszym domu to męskie zajęcie. Ja przeglądam z Szymkiem książki w ciągu dnia, podczas zabawy. Wtedy rzadko czytam - raczej opowiadam, co dzieje się na ilustracjach.

Najczęściej Szymek jest zainteresowany ilustracjami i śmiechem reaguje na zmianę naszych głosów. Zazwyczaj bawi się przy tym swoimi stópkami. Zdarza się jednak i tak, że nie ma w ogóle ochoty na słuchanie - marudzi i niecierpliwi się. Rozumiemy to. Przecież my też nie zawsze mamy ochotę na coś, co ktoś inny nam narzuca, prawda?
Nie mamy jeszcze ulubionej książeczki czy bajki Szymka - przy której byłby bardziej ożywiony, weselszy. Póki co sprawa jest trudna do oceny. Ale jeszcze kilka miesięcy i na pewno ustalimy jakiś "Top 10" ;)