Koniec dobrego

Nie, nie - ja nie o świętach, chociaż one też minęły w mgnieniu oka :)

Ja o macierzyńskim. 

Dokładnie 31 marca, czyli w niedzielę wielkanocną skończył mi się urlop macierzyński. 
I tak mogę nazwać się poniekąd szczęściarą, bo oprócz podstawowego urlopu w wymiarze 20 tygodni i dodatkowych 4, przysługiwał mi jeszcze zaległy urlop wypoczynkowy, którego nie wykorzystałam w 2012 roku, kiedy to byłam na zwolnieniu lekarskim. Tym sposobem zyskałam dwa miesiące możliwości bycia z Synkiem i równoczesnego otrzymywania wynagrodzenia :)
Pewnie że zazdroszczę tym mamom, które mają to szczęście korzystać z rocznego macierzyńskiego, ale nie narzekam. Nie ma co.

Co teraz? Ano nic. Oczywiście przeszłam na urlop wychowawczy (mam ten komfort, że po prostu mogę), bo nie wyobrażam sobie, żeby już teraz wrócić do pracy, zostawić Szymka (nawet pod opieką babci) i nie móc doświadczać macierzyństwa "pełną gębą".

Dopóki finanse na to pozwolą, będę zajmować się moim Synkiem, bo uważam, że nie ma nic lepszego, co można Mu dać. Nic nie zastąpi takiego bliskiego kontaktu Dziecka z Mamą, właśnie w tym najwcześniejszym okresie rozwoju. Przecież każdy wie, że:

Dobrze w domu być z mamą

i wieczorem, i rano.

Razem z mamą w łapki sobie gram.

Narysuje i kotka,

czekoladę da słodką.

No, i bajek chyba tysiąc zna.

 (pamiętacie "Domowe przedszkole"? :))

Pewnie po części jestem egoistką, bo robię to też dla siebie. Czuję się naprawdę szczęśliwa i spełniona, mogąc być Mamą Szymka. I nie mam żadnych wyrzutów sumienia, że moje serce nie wyrywa się z tęsknoty za pracą; że powinnam do niej wrócić, bo inni tak robią; bo praca to najważniejsza rzecz w życiu... Ważna jest, owszem, ale w tej chwili najważniejszy jest ON.