Pożegnanie z karmieniem piersią

Od wczoraj nie karmię piersią.

Od wczoraj nie jestem już matką karmiącą.

Od wczoraj nie noszę już staników dla matki karmiącej :) (domyślcie się, jaka radość rozpiera Męża :))

Ale od początku.

Jak Wam wiadomo - dwa tygodnie temu Szymek zaczął odstawiać się od piersi (pisałam o tym TUTAJ). Sam. Bez żadnego nacisku, zmuszania, zabierania cycusia itp. Podjął tę decyzję nagle, praktycznie z dnia na dzień. Dawał się nakarmić tylko w nocy, gdy był mocno zaspany. W dzień kopał, wyginał się, gryzł, wykręcał - jednym słowem: nie chciał.
Prawa pierś praktycznie od razu przestała produkować mleko. Już wcześniej było w niej zawsze mniej pokarmu - pewnie dlatego laktacja tak szybko w niej ustała. Przez dwa tygodnie karmiłam wyłącznie lewą.
W międzyczasie skontaktowałam się z położną ze szkoły rodzenia, do której uczęszczaliśmy, gdy byłam w ciąży. Zastanawiałam się, czy przypadkiem nie robię czegoś źle. Myślałam, że może to moja wina. Położna uspokoiła mnie, że mam mądre dziecko, które wie, co dla niego dobre. Szymek jest duży. Odstawia się od piersi, bo stwierdził, że już wystarczy. Poradziła, abym uszanowała Jego decyzję.

Powoli oswajałam się z myślą, że to koniec. Nie umiałam jednak od razu podjąć decyzji o odstawieniu. Potrzebowałam trochę czasu. Wiedziałam, że muszę wyznaczyć sobie jakąś konkretną datę - w innym wypadku ciągnęłabym to w nieskończoność.
Początkowo myślałam o 26 maja - taka symboliczna data... Jednak stwierdziłam, że nie chcę, aby ten dzień już zawsze kojarzył mi się z odstawieniem Szymka od piersi. 
Wybrałam 20 maja. Szymon skończył wczoraj dokładnie 9 miesięcy. Do końca życia będę pamiętać, że karmiłam równo 9 długich (aczkolwiek mijających w okamgnieniu) miesięcy.

Niektóre z Was były ciekawe, jak teraz wyglądają nasze nocki, skoro cycusia brak. Cóż, niewiele jeszcze mogę powiedzieć na ten temat, bo dopiero dzisiejsza była tak w 100% bez karmienia piersią. 

Przez ostatnie 2 tygodnie karmienia wyglądały następująco:
ok. 19.30-20.00 mm
ok. 23.00 mm
ok. 4.00-5.00 cycuś
ok. 8.00 śniadanie
ok. 12.00 mm
ok. 15.00 obiad
ok. 17.00 podwieczorek

Dzisiaj było podobnie, a nawet o niebo lepiej, bo po mleku o 24.00 Szymek zasnął na 8h!!! (omal nie zaspaliśmy na umówioną wizytę do pani doktor!). Dotychczasowe karmienie piersią po prostu wypadło. Nie musiałam go niczym zastępować, przynajmniej jak na razie. Zobaczymy, co będzie dalej... 
I jeszcze jedno! Od ostatniego karmienia piersią minęło ponad 30h, a uczucia rozsadzania cyca brak. Natura chyba nawet o to zadbała, abym nie cierpiała z powodu nadmiaru pokarmu. Szczęściara ze mnie jak nic!!! :)
Tyle o sprawach organizacyjnych. 
 

A teraz o uczuciach.
Z emocjonalnego punktu widzenia karmienie piersią to piękna, ale i bardzo trudna sprawa. Niedawno w jednym z komentarzy pisałam, że im dłużej o nim myślę, tym bardziej dociera do mnie fakt, że ogromny nacisk kładzie się na to, aby w ogóle karmić piersią, a niewiele mówi się o tym, jak trudno czasami przestać... Nadal tak twierdzę. Oczywiście jestem wielką zwolenniczką kp i cieszę się bardzo, że tak wiele (coraz więcej!) młodych mam decyduje się na ten sposób karmienia. Zalet cycusiania nie sposób zignorować. Jednak wiem też - z opowiadań innych kobiet, jak trudne bywają jego końce - zarówno z punktu widzenia matki, jak i dziecka. Nasłuchałam się i naczytałam historii o krzykach, płaczach, błaganiach, szarpaninach, histeriach, przymusowych rozstaniach, wyjazdach na weekend do dziadków itp. Włos się na głowie jeży. Ile to nerwów, ile stresu! Tym bardziej doceniam fakt, że naszą przygodę z kp zakończyliśmy z inicjatywy Synka. Ze swoimi emocjami sobie poradzę. Jednak nie zniosłabym, gdyby odstawianie od piersi wiązało się z nerwówką fundowaną Szymkowi. 
Zamierzałam karmić rok. Cóż, nie udało się. Trudno. Nie zawsze jest tak, jak byśmy chcieli. Było mi przykro, że kolejny raz to nie ja mam wpływ na pewne procesy dziejące się obok mnie i z moim udziałem, ale wiadomo - czas leczy rany. Moja przygoda (być może i życiowa) z kp skończyła się. Taka jest naturalna kolej rzeczy. Przez te 9 miesięcy karmiłam się bliskością Synka do maksimum. Teraz przyszedł czas na inne - nowe i z pewnością równie ekscytujące przygody, których nie mogę się wprost doczekać.
Wszystkim karmiącym mamom - tym obecnym i tym przyszłym - życzę wytrwałości i czystej (wręcz dzikiej!) radości czerpanej z tak bliskiego, naturalnego kontaktu z dzieckiem. Ja tego zaznałam i wiem, jakie to ważne - i dla mamy, i dla dziecka.
Karmcie się! 
 

PS. Byliśmy dzisiaj na kontrolnej wizycie u pani pediatry. Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Szymek rozwija się wzorowo! 

Wzrost: 74,5cm
Waga: 9,5kg
Liczba zębów: 6

Jedyny problem to ciemne i szorstkie plamy na wewnętrznej stronie ud Synka. Pani doktor podejrzewa, że to objaw Atopowego Zapalenia Skóry (ale bardzo delikatny, więc nie ma czego się bać). Mamy smarować zmiany (jak do tej pory) kremem nawilżającym (Oilatum).
Dostaliśmy też receptę na syrop łagodzący objawy alergii - Ketotifen. Po ostatnim ataku (o którym pisałam TUTAJ) wolę mieć coś pod ręką. Oby nie był potrzebny, ale strzeżonego...