Kobieca przypadłość :/

Dopadła mnie, więc i kilka refleksji się nasunęło...

Wiem, że grunt to pogodzić się ze sprawą, ale pierwszego dnia zawsze się we mnie gotuje i bunt jakiś wyzwala...

Co miesiąc zastanawiam się, za jakie grzechy kobiety muszą tak cierpieć. Wiem, wiem - to sprawka grzesznicy Ewy, ale ta historia do mnie nie przemawia.

Ciąża? No fakt. To jedyny argument, który mógłby być "za". Ale w takim razie dlaczego faceci nie przechodzą nic, co byłoby choć namiastką tego, co przeżywamy my? Przecież oni też posiadają zdolność płodzenia, a cierpieć przy tym nie muszą. Gdzie tu sprawiedliwość?!

A co mają powiedzieć kobiety bezpłodne, które co miesiąc cierpią w imię... No właśnie - w imię czego??? Nie dość, że odczuwają ból fizyczny, to jeszcze mają świadomość, że na nic to wszystko, bo i tak się nie uda...

Nie przekonuje mnie też to, że kobieca przypadłość czyni nas wyjątkowe. Bo co to za wyjątkowość, kiedy boli tak, że człowiek zgina się w pół, zalewa potem i widzi ciemność przed oczami??? Cierpienie uszlachetnia, tak? Bzdura. Człowiek musi sobie wszystko jakoś wytłumaczyć, więc i to także...

A już krew mnie zalewa (tym razem w przenośni), kiedy tę naszą comiesięczną dolegliwość traktuje się jak coś odpychającego, obrzydliwego, o czym broń Boże się nie mówi, bo wstyd. Skóra mi cierpnie, gdy myślę o tych wszystkich facetach, którzy omijają miesiączkującą dziewczynę, narzeczoną, żonę szerokim łukiem, unikając tematu. Żal mi tych kobiet. 

Ja mam to szczęście, że ten temat nigdy nie był w naszym domu tabu. Dla Męża nigdy nie było problemem polecieć do sklepu i kupić podpaski czy tampony (i nie ściszał wtedy głosu ani nie wbijał wzroku w podłogę, jak robi wielu facetów). To zasługa mojej teściowej. I po części pewnie tego, że wychował się z dwiema siostrami :)

Szymka też tak nauczę (a Mąż na pewno mi w tym pomoże). Będzie wiedział, że kobietę trzeba znać. Że o kobiecie się rozmawia - jak na każdy inny temat. Że kobietę trzeba chociaż starać się zrozumieć, bo to, co przechodzi co miesiąc, uprawnia ją do tego. Że słowa "podpaska, tampon, miesiączka, okres, menstruacja" nie parzą w język. Że to nie wstyd mówić otwarcie o tym, co komu dolega, bo nie ma sytuacji lepszych i gorszych...

Zazdroszczę kobietom, które przechodzą okres niezauważalnie (tak, tak - to niewiarygodne, ale są takie egzemplarze!). Szczęściary! Nie ogarniam też tego, dlaczego jedne z nas po porodzie cieszą się wolnością przez kilka długich miesięcy, a ja po niecałych dwóch znowu cierpiałam...

Ach! 

Nic to! 

Nie ma co dalej roztrząsać. I tak niczego nie zmienię.

Po prostu musiałam się wygadać. Czasami to potrzebne.

Póki co pozostaje mi pogodzić się z tym, że kolejny raz muszę pocierpieć i wierzyć, że za kilka dni znów będzie dobrze...