Asertywność - moja nowa znajoma

Zostałam wychowana na "grzeczną" dziewczynkę. Taką, która zawsze "Dzień dobry" powie, nigdy złego zdania nie wyrazi, chętnie podejmie się każdego działania... 

Przez bardzo długi czas należałam do tych, którzy wolą się dostosować niż odstawać. Łatwo można było mnie "urobić". Fascynowałam się życiem innych, zamiast kształtować swoje. Kopiowałam, zamiast tworzyć. Kiedy ktoś mówił coś, co mi się nie podobało lub kłóciło się z moimi poglądami, wolałam siedzieć cicho. W myślach aż rwałam się, żeby wykrzyczeć swoje zdanie, ale odwagi nie starczało. Taka uległość - zarówno wobec ludzi, jak i życia - wielokrotnie skutkowała porażką. Nie jestem w stanie zliczyć, ile razy ktoś zawiódł moje zaufanie i  rozczarowało mnie życie. 

Nie powiem, takie "grzeczne" zachowania również są pożądane i zdecydowanie umilają codzienność, ale nie, jeżeli są na pokaz. Pokora i życzliwość - TAK, uległość i zachowawczość - NIE.

Od pewnego czasu uczę się siebie na nowo. Poznaję siebie z innej strony. Pewnie każdy tak ma, że z wiekiem robi się oporniejszy i odważniejszy. We mnie zmiany zachodzą pod wpływem kilku czynników. 

Pierwszy z nich to mój Mąż. To On uczy mnie, że nie zawsze muszę robić to, czego oczekują ode mnie inni. Że o swoich uczuciach i przemyśleniach trzeba mówić głośno - nawet jeśli tylko w towarzystwie tej "drugiej połówki". Kiedy coś mnie męczy, tak długo wierci mi dziurę w brzuchu, dopóki nie wygadam się, nie wyżalę.

Drugi - to nasz Syn. Dziecko zmienia wiele rzeczy, a przede wszystkim sposób patrzenia na świat, na życie. Następuje przewartościowanie dotychczasowego systemu wartości. Zmienia się perspektywa. Ja już teraz, dzięki Szymkowi, czuję, że jestem odważniejsza; że czasami po prostu muszę się odezwać, bo chodzi o Jego dobro; bo nie podoba mi się, kiedy ktoś próbuje "urobić" Go na swoje. Poza tym nasze Dziecię coraz uważniej nas obserwuje i koduje w tej małej główce pewne zachowania. W takiej sytuacji trzeba wykazać się konsekwencją - także w mówieniu NIE.

Trzeci - to życie - codzienność i upływający czas.  Kiedy ma się swoją rodzinę, kiedy żyje się na własny koszt, kiedy podejmuje się decyzje mające wpływ na życie najbliższych, trzeba umieć powiedzieć NIE. Trzeba umieć określić swoje zdanie. Trzeba umieć być konsekwentnym.

Co mnie skłoniło do takich przemyśleń? Ano to, że wczoraj - po raz pierwszy tak świadomie i odważnie - zachowałam się asertywnie. Pewna osoba z naszego bliskiego otoczenia, już po raz kolejny odezwała się do Szymka "Nie, nie, tego nie wolno, bo mama zrobi bach! bach! na pupę" (inna wersja - "bo mama będzie bić po łapce"). Nie wytrzymałam i odpowiedziałam (całkiem spokojnie), żeby tak nie mówiła, bo ja Dziecka nie biję i bić nie zamierzam, więc straszyć biciem też nie pozwalam...

Normalnie dumna z siebie jestem! Nie bolało, a poczułam się wyzwolona. Ulżyło mi, bo w końcu powiedziałam to, co myślę :)
Wam też polecam!