Idealny poród

Teza - idealny poród nie istnieje. Przynajmniej ja się z takim nie spotkałam.

Każda kobieta w ciąży, przez 9 miesięcy noszenia pod sercem dzidziusia, myśli. Myśli przede wszystkim o tym, jak będzie. Jak będzie, kiedy pojawi się dziecko. O ile samo zastanawianie się nad życiem po porodzie należy raczej do przyjemnych (chociaż strachem - powodowanym zazwyczaj niepewnością - może napawać), o tyle sama wizja porodu jest dla kobiet (zwłaszcza pierworódek) często... trudna.

Każda kobieta ma bowiem JAKĄŚ wizję porodu. Chciałybyśmy, aby poród zaczął się naturalnie, najlepiej w domu. Skurcze powinny przyjść łagodnie i występować regularnie, jak w zegarku. Powinnyśmy ze spokojem powiedzieć mężom: "Kochanie, to już", a oni powinni z jeszcze większym spokojem chwycić torbę pod jedną pachę, nas pod drugą i opanowani zawieźć do szpitala. A tam - personel już na nas czeka - uśmiechnięty, gotowy na nasze każde zawołanie. Oczywiście jest z nami nasz lekarz prowadzący i położna, którą sobie wymarzyłyśmy. Skurcze nasilają się, a my z uśmiechami na twarzy pływamy w wannie albo balansujemy na piłce. W tle słychać kojącą muzykę. Nikt nie krzyczy, nie biega. Świat chodzi specjalnie dla nas na paluszkach. Jesteśmy tylko z mężami. Położna i lekarz zaglądają tylko co jakiś czas, kontrolując przebieg porodu. Kiedy zbliża się finał, mężowie dzielnie trzymają nas za ręce, a my z łatwością przemy. Nie mijają 3 minuty i nasze skarby - oczywiście piękne, różowiutkie, zdrowe - są już z nami. Tatusiowie przecinają pępowinę, my przytulamy dzieciątka do piersi...

...

Taaak, mamy swoją idealną wizję porodu. Chcemy ją mieć. Kurczowo się jej trzymamy. Nie dopuszczamy do głosu historii babć, mam, koleżanek, sąsiadek... Nasz poród nie może być trudny. Nie może być tak ciężko, jak naszym babciom, które rodziły w polu, domu - bez szpitala, znieczulenia, a często i bez lekarza. Nie może być tak źle, jak Baśce spod czwórki - ona po prostu trafiła na beznadziejnego lekarza. Nie może być tak strasznie, jak opowiadała koleżanka z podstawówki - ona na pewno nie dbała o siebie w czasie ciąży... Nam się to nie przytrafi! Nasz poród będzie IDEALNY!

Akurat!

Żaden poród nie jest idealny. Zawsze idzie coś nie tak. Zawsze znajdzie się chociaż jedna rzecz, która odbiega od naszej idealnej wizji.

Dowody będą dwa.

Najpierw osobisty. 

Marzyłam przede wszystkim o tym, aby:

- był ze mną Mąż,

- personel, na który trafię, był miły i kompetentny, żebym nie musiała martwić się tym, że ktoś będzie traktował mnie z pogardą albo nie zapewni nam należytej opieki,

- urodzić naturalnie,

- nie podano mi Dolarganu (znałam swoją reakcję na ten lek),

- poród zaczął się w domu, naturalnie,

- Synek był z nami od razu po przyjściu na świat, abym mogła Go od razu przytulić,

- abym nie męczyła się 40 godzin,

- abym po porodzie była w stanie zająć się Synkiem.

Na trzy dni przed wyznaczonym terminem porodu znalazłam się w szpitalu. Pojechaliśmy tam na kontrolę, bo miałam wrażenie, że czuję słabsze ruchy Szymka. Zrobiono ktg  (wszystko było ok) i kazano stawić się dwa dni później na obserwację. Pewnie wiele mam nie zgodziłoby się na to, ale ja byłam w ciąży po raz pierwszy. Najważniejsze było dla mnie dobro dziecka. W szpitalu przebadano mnie dokładnie. Z usg wyczytano, że nasz maluch może mieć nawet 4,6kg! Wszyscy wróżyli cesarkę. A ja uparłam się, że chcę spróbować rodzić naturalnie. Jeden z lekarzy pochwalił mnie za taką postawę i powiedział, że nie widzi przeciwwskazań. Miałam się jednak liczyć z tym, że w trakcie może zapaść decyzja o cc. 

Dwa dni po terminie wysłano mnie na porodówkę. Telefon do męża - już wsiada w samochód i jedzie. Na sali porodów rodzinnych (swoją drogą - gdybym trafiła tam kilka minut później, byłaby już zajęta!) -  moja położna ze szkoły rodzenia! Tak chciałam! Jeden strach oswojony! Mąż dotarł po chwili. Miałam już małe skurcze, więc zanim dopełniono wszystkich formalności, chodziłam sobie i oddychałam. Podłączono mi oksytocynę i się zaczęło. Skurcze przyszły tak gwałtownie, że nie wiedziałam, co się dzieje. Trwały pół minuty i powtarzały się co 2-3. Mogłam zapomnieć o piłkach, prysznicu, nawet zwykłym chodzeniu. Nie byłam w stanie podnieść się, ruszyć nogą czy ręką! Zaległam na łóżku i chciałam umrzeć. Po ok. 2 godzinach poczułam, że muszę przeć. Położna - zaskoczona - zbadała mnie i stwierdziła, że rodzę. Szybko zwołano personel. Zaczęłam przeć. Za trzecim razem (!!!) Szymek był z nami :) 

Od razu położono mi go na brzuchu, a Tatuś przecinał pępowinę. Kiedy nacieszyliśmy się sobą, Męża wyproszono, Synka zabrano do pediatry, a ja trafiłam pod igłę. Żebym czuła mniejszy dyskomfort (a wcześniej nie miałam żadnego znieczulenia), podano mi... DOLARGAN! Przez trzy kolejne doby czułam to świństwo w sobie. Kiedy usiłowałam chodzić, oblewał mnie pot, nogi miałam jak z waty i mdłości podchodziły do gardła. Musiałam podpierać się o ścianę, żeby dojść do toalety. Ale - wracając do porodu - kilkanaście szwów później byliśmy już tylko we trójkę. Trafiliśmy na pojedynczą salę. Przez kilka godzin byliśmy tylko My. 

Nie będę opisywać, co działo się później. Wspomnę tylko, że nasz pobyt w szpitalu wspominam średnio. Warunki były bardzo dobre, ale co do personelu mam duże zastrzeżenia. Wymienię tylko trzy sytuacje, które wspominam najgorzej:

1. Na wieczornej wizycie, kilka godzin po porodzie, pani pediatra weszła do pokoju i kiedy zobaczyła, że leżę: Powiedziała z pretensjami w głosie (chyba nie trudno to sobie wyobrazić): "A pani już po wizycie ginekologicznej, tak? To chyba może pani wstać?!" (nosz kurde, gdybym mogła, to bym przecież nie leżała!). Wredna baba. Na temat Szymka też mi nic nie powiedziała. Po prostu wyszła.

2. Kiedy miałam problem z karmieniem Szymka (brak pokarmu) i w środku nocy wezwałam pielęgniarkę od noworodków, ta - zamiast zaproponować glukozę - od razu chciała mi wcisnąć mm. 

3. Nie należałam do "kłopotliwych" pacjentek. Prosiłam o pomoc tylko wtedy, kiedy naprawdę nie byłam w stanie zrobić czegoś sama. Pewnego wieczoru wezwałam pielęgniarkę i poprosiłam o coś przeciwbólowego (zwijałam się z bólu - byłam szyta w 4 miejscach), ta odpowiedziała tylko, że nie minęło jeszcze 12h od ostatniej dawki (tylko 11) i nie może mi nic dać. Nazajutrz przyszła inna i problemu nie było.

Z opisu powyżej wynika, że mój poród do idealnych nie należał. Nie zrealizowały się przynajmniej 2 spośród 7 założeń. Inne tylko częściowo. Może to mało, ale czasami nawet jedno wydarzenie rzutuje na ogół przeżyć i wspomnień.

Największym sukcesem było to, że oboje z Szymkiem wyszliśmy z tego cało. Urodziłam naturalnie - a to było moim kolejnym marzeniem. Niestety konsekwencje tego były (i wciąż bywają) bardzo bolesne. Mam też uraz do szpitala, a w szczególności do personelu. Można trafić na miłe, ciepłe i wykwalifikowane osoby, jednak częściej spotyka się ich przeciwieństwa.

Przykład drugi - dużo krótszy - moja koleżanka ze studiów.

Wczoraj urodziła swoje drugie dziecko. Pierwszy chłopczyk przyszedł na świat prawie trzy lata temu, 2 tygodnie po terminie, poprzez cc. Poród próbowano wywołać, jednak postępów nie było. Waga chłopczyka 4,4kg :) Drugi synek znajomych urodził się tydzień po terminie. W poniedziałek koleżanka poszła na wizytę, na której zapadła decyzja, że w środę do szpitala. Przyszła mama bardzo się tym przejęła, bo wróżyła już sobie "powtórkę z rozrywki". A dodam tylko, że marzyła o porodzie naturalnym do maksimum, najlepiej w domu. Wizja wywoływania porodu tak zadziałała na psychikę, że z wtorku na środę wylądowała w szpitalu, a rano tuliła już swojego drugiego chłopczyka w ramionach. Urodziła naturalnie, w obecności przemiłego personelu. Waga chłopca - 4kg. Kiedy do mnie zadzwoniła, była przeszczęśliwa. Było (prawie) tak, jak chciała (naturze pomogło trochę znieczulenie zewnątrzoponowe :)). Po kilku godzinach dostałam wiadomość, że mały leży w inkubatorze, bo okazało się, że ma zapalenie płuc :/ No i masz babo placek! Prawie idealny poród okazał się jeszcze mniej idealny. Już zawsze będzie naznaczony tym, że dzidziol zachorował :(

Porodów idealnych nie ma. Mój poród idealny też nie był. Piękny - owszem, ale nie wymarzony. To tylko w filmie wszystko bywa takie, jak być powinno. W życiu - nawet wtedy, kiedy przypomina ono bajkę - prędzej czy później wydarzy się coś niechcianego. I nie piszę tego tylko dlatego, że my - Polacy mamy skłonność do narzekania we krwi. Niektórzy pewnie pomyślą, że nie powinnam marudzić, bo przecież "wszystko dobrze się skończyło". Zazwyczaj dobrze się kończy, jednak bardzo często taki happy end naznaczony jest negatywnymi emocjami, które na zawsze zmieniają nasz sposób postrzegania. Wspominając takie ważne wydarzenie jak poród, zawsze będziemy pamiętać o tych przykrych i niespełnionych sprawach. Jeśli się mylę, poprawicie mnie. Jeśli znacie takie porody marzeń; takie idealnie i bez żadnego "ale", to podzielcie się. Oczekuję jednak historii tylko z własnego doświadczenia lub bliskiego otoczenia. W inne - często wyssane z palca, mocno ubarwione, typu "ktoś, gdzieś, kiedyś..." - nie wierzę.