eR Be, czyli kilka refleksji o Rodzicielstwie Bliskości

Za nami Tydzień Bliskości. O Rodzicielstwie Bliskości rzeczywiście było głośno - mediach, na blogach... Searsowie zawitali do Polski, odbywały się liczne konferencje, panele, wywiady... Dane mi było obejrzeć tylko ten nieudolny w TVN (co o nim myślę, napisałam już na FB).

Ja nie o tym.

I też nie o tym, czym RB w ogóle jest, bo zwyczajnie w kilku słowach się nie da.

Ja raczej o tym, co w związku z RB myślę, czuję i czego już doświadczyłam.

Zaczęło się od książki "Więź daje siłę!". Pomyślałam wówczas, że to, co w niej przeczytałam, jest mi bliskie, że tak bym chciała. Marzyłam, aby nawiązać tę wyjątkową więź z moim Synkiem, aby być najbliżej Niego, jak tylko się da. Robiłam wszystko, żeby karmić piersią jak najdłużej. Nosiliśmy, tuliliśmy. Spaliśmy czasami razem, zawsze tuż obok. Próbowaliśmy odczytywać sygnały, które przekazywał nam Szymek - zazwyczaj płaczem. Myśleliśmy też o sobie, o naszym związku, o potrzebie bycia razem, żeby zachować równowagę w relacjach rodzicielskich i małżeńskich, bo wiadomo, że szczęście w związku przekłada się na szczęście w rodzinie.

Z lepszym lub gorszym skutkiem, ale udawało się! Czułam, czuliśmy, czujemy ogromną więź z Synkiem. Widzimy, że nam ufa, że lubi się przytulać. Reagujemy na Jego potrzeby, próbujemy odczytać to, co chce nam zakomunikować. Wciąż uczymy się mówić "NIE" w taki sposób, aby zrozumiał, a nie żeby tylko usłyszał zakaz. Jakoś wychodzi...

Po przeczytaniu "Więź daje siłę!" sięgnęłam po "Dziecko z bliska", a następnie po "Bez lęku". Wtedy byłam już pewna, że idziemy dobrą drogą. Dobrą, choć niesamowicie trudną drogą. 

Bo RB - choć zupełnie naturalne i praktykowane przez wieki, wynikające z odwiecznych ludzkich potrzeb - jest w dzisiejszych czasach trudne. Dlaczego?

...bo nie jest zbiorem typowych reguł i zasad, które należy wcielić w życie, żeby osiągnąć wychowawczy sukces.
...bo często wymaga od rodzica wielkiego wysiłku, wystawia na próbę jego cierpliwość. 

...bo stawia się je na równi z bezstresowym wychowywaniem, które psuje dzieci.

...bo jest po prostu modnym stwierdzeniem (rzeczywiście mówienie o RB jest modne).

...bo to wymysł ekolożek i im podobnych. 
...bo nasi rodzice TEGO nie znali, nie praktykowali, a teraz nie wspierają nas w naszym "bliskim" działaniu.

Łatwiej postępować z dzieckiem według podręcznika zaklinaczki, która mówi co, kiedy i jak należy robić. Łatwiej poddać się presji tych, którzy wiedzą lepiej, bo przecież ONI robili inaczej, ONI mają doświadczenie (uwaga: nie neguję ich całego doświadczenia!). Łatwiej odpuścić sobie tłumaczenie, pokazywanie, uświadamianie na rzecz "świętego spokoju". Łatwo... Ale czy wychowanie ma być łatwe?

Gdyby ktoś mnie zapytał, czym dla mnie jest RB, odpowiedziałabym, że jest czymś, co tkwi we mnie. Jest naturalne, a nie wyuczone, nabyte. Nie kłóci się z tym, co myślę i czuję. Jest też nierozerwalnie związane z moim instynktem macierzyńskim. RB to dla mnie siła płynąca z bycia mamą. Siła, która oparta jest na więzi z dzieckiem, na ufności, spokoju, miłości... Na tym, że co ma być, to będzie. Nic na siłę. To pokazywanie dziecku - na swoim przykładzie - co i jak. To wspieranie go, a nie wyręczanie w tym, co robi. To nauka samodzielności i umiejętności podejmowania decyzji. To zrozumienie, że nasze dziecko nie jest urządzeniem, które da się zaprogramować. To droga nie na skróty...

Nie musiałam brać udziału w konferencjach, szkoleniach, aby to poczuć. Co więcej - nie uważam, że jestem wyznawcą (wyznawczynią?), fanką (fanatyczką) RB. Nie lubię mówić "wyznaję RB". Potrzebowałam jedynie upewnić się, że to, co dyktuje mi instynkt, serce, ma sens. Znalazłam to w książkach, po które sięgnęłam w czasie ciąży i tuż po porodzie, a także w rozmowach ze znajomymi.

Moje RB nie jest idealistyczną wizją rodzicielstwa. Zdaję sobie sprawę, że w naszym społeczeństwie nie ma jeszcze na nie miejsca. To smutne, ale tak jest. Przydarzyło mi się w życiu bycie nauczycielem i wiem, że przedszkole, szkoła - pomimo wzniosłych idei - zabijają "inność". A dziecko wychowywane w duchu RB nadal jest w naszej kulturze "inne". Dlatego staram się, aby nasze RB było jak najbardziej życiowe, aby Szymek nie przeżył kiedyś szoku, aby nie został odtrącony i uznany za dziwaka.

Nie twierdzę, że jest idealnie, że RB wychodzi nam w 100%. Czasami brakuje cierpliwości (oj, jak mi jej czasami brakuje!). Czasami jesteśmy zmęczeni. Czasami nic nam się nie chce. Czasami mamy po prostu gorszy dzień. Takie życie. Pewnie z miesiąca na miesiąc będzie trudniej, bo starsze dziecko to silniejszy charakter. Jednak staramy się bardzo i wciąż szukamy w sobie tej siły, aby wychować jak najlepiej  potrafimy...  


* Te cudne rysunki trafiające w samo sedno RB pochodzą z bloga http://kruszka.blox.pl/html , którego jestem ostatnio fanką :) Kwintesencja rodzicielstwa w obrazkach.