List

Wczoraj dostałam list.

Taki normalny. Tradycyjny. Pisany ręcznie. Na papeterii.

List długi.

List wzruszający.

List ciepły.

Dawno takiego nie otrzymałam.

Dawno nie otrzymywałam żadnego listu - za wyjątkiem pism urzędowych, których niestety sporo.

Nie pamiętam już, kiedy był ten ostatni raz. Zapewne w narzeczeństwie. Bo jak niektórym wiadomo, napisaliśmy do siebie sporo listów. Całą skrzynkę listów.

Wcześniej, w liceum, też dużo pisałam. I dużo dostawałam. Wymieniałyśmy się z przyjaciółką codziennie - kartkami, liścikami, rysunkami. Chociaż chodziłyśmy do tej samej szkoły. Chociaż widziałyśmy się na każdej przerwie. Aż przyszedł moment, kiedy się skończyło... 

Wczorajszy list mnie wzruszył. Tak pozytywnie.

Napisała go osoba bardzo mi bliska. Choć dzieli nas sporo lat, mam wrażenie, że rozumiemy się bez słów, że mamy podobne spojrzenie na świat i ludzi, że wierzymy w te same wartości... Takie pokrewne z nas dusze, które nie miały okazji spotkać się w tym samym czasie, w tym samym wieku... Na szczęście miały okazje spotkać się w ogóle!

W liście tym wyczytałam, że odkąd mam Szymka jestem inna - uśmiecham się oczami, uśmiecham się całą sobą...

Nigdy w ten sposób o sobie nie myślałam. Wiem i czuję, że teraz jestem dużo szczęśliwsza i spełniona, ale nie miałam pojęcia, że to widać. Czasami przydałoby się każdemu z nas wyjść na moment z własnej skóry, stanąć obok i popatrzeć na siebie z innej perspektywy. Byłoby to z pewnością pouczające doświadczenie...

Czuję się tym listem naładowana. Ktoś, kogo cenię, chwali mnie, komplementuje moje macierzyństwo. To ważne. Znaleźć potwierdzenie, że to, co i jak się robi, ma sens. Dowiedzieć się od kogoś, kto ma już spory bagaż życiowych doświadczeń, że o to w życiu chodzi.

Jakoś dzisiaj mi lepiej. Łatwiej. Weselej...

Dziękuję!