Ciąża bliźniacza

Nie wiem, czy do wszystkich dotarła już ta wiadomość (jeszcze wczoraj na FB gratulowało mi kilka osób), więc powielam newsa - jestem w ciąży :) W ciąży wyjątkowej - bo bliźniaczej.

 Nasze 7-tygodniowe maleństwa

Tydzień 15. Siedem dni temu dzieciątka miały 6,5 oraz 7cm (jedno od początku jest ciut większe). Na razie nazywane są Dziecko A i Dziecko B ;)

Jesteśmy już po pierwszych badaniach prenatalnych - przezierność karkowa i kość nosowa w obu przypadkach w porządku :)

Jak to jest spodziewać się bliźniąt? 

I normalnie, i dziwnie.

Ciąża wygląda podobnie. Od samego początku męczą mnie potworne mdłości, które trwają w zasadzie od rana do późnego popołudnia, a czasami nawet do wieczora. Wymiotów brak, ale niechęć do jedzenia przeogromna. To sprawiło, że od ponad 3 miesięcy mało jem, a waga spadła o 2kg. Niestety te potworne mdłości trwają już dłużej niż w ciąży z Szymkiem, więc czuję coraz większe przygnębienie...

Różnice natomiast są dwie. 

Po pierwsze strach i ryzyko są zdecydowanie większe. Z Szymkiem również bardzo się bałam, ale tylko dlatego, że byłam w ciąży po raz pierwszy. Nie wiedziałam, czego się spodziewać. Przez pierwsze 3 miesiące prawie cały czas leżałam, drżąc o to maleństwo rosnące w moim brzuchu. Jak się później okazało - ciąża przebiegała bez żadnych powikłań, a Szymek miał idealne warunki do rozwoju. Nie miał nawet ochoty wychodzić z brzucha, kiedy nadszedł termin porodu :)

Ta ciąża jest inna. Od początku nie tyle leżę, bo chucham na zimne, ale leżę, bo muszę. Już na drugiej wizycie okazało się, że tuż obok dzieci zrobiły się dwa duże krwiaki. Od tamtego momentu leżenie niemal całkowite. Samo to nie było dla mnie trudne - wiadomo, trzeba się czasami poświęcić. Oznaczało to jednak, że nie mogę zajmować się Szymkiem. Zero dźwigania, schylania się, nawet dłuższego chodzenia. Na szczęście pomogli nam w tej sytuacji teściowie. Rano po przebudzeniu ubierałam Szymka, a teściowa znosiła mi Go ze schodów. Szykowałam Mu śniadanie, a kiedy już zjadł, babcia przychodziła po Niego i zabierała do siebie. Wiedziałam, że Mu tam dobrze - słyszałam za ścianą Jego okrzyki radości i głośną zabawę. Mimo to było mi przykro, że nie mogę sama zająć się Synem. Około południa Szymek wracał do mnie, na południową drzemkę. Kiedy wstawał, Mąż był już w domu. 

Na szczęście niedawno okazało się, że krwiaki się wchłonęły, więc ryzyko poronienia zmniejszyło się znacznie. Nadal muszę się oszczędzać (pewnie tak będzie już do końca ciąży), ale jest dużo, dużo lepiej. Poza tym okres świąteczno-noworoczny to czas, kiedy Mąż jest prawie cały czas w domu i niemal we wszystkim mnie wyręcza :)

Druga znacząca różnica - to brzuch. Rośnie w zastraszającym tempie!!! Mam wrażenie, że przypomina ten, gdy byłam w 5 miesiącu ciąży z Szymkiem. Na szczęście waga póki co stoi w miejscu, więc moje przerażenie nie sięgnęło jeszcze zenitu. Niestety w grę wchodzą tylko ciuszki ciążowe. W inne już się nie mieszczę :/ Albo inaczej: mieszczę się, ale uciskają mi brzuch i zwyczajnie "nie leżą".
Mój lekarz stwierdził, że pozytywne jest to, że Szymek urodził się duży (prawie 4,2kg i 61cm), bo przynajmniej macica jest gotowa na przyjęcie dwójki maluszków. Dobre i to!

Tyle jeśli chodzi o moją ciążę od strony fizycznej. Na wywody psychologiczne przyjdzie jeszcze czas... :)