Jak to będzie?

Nie ma ostatnio innego pytania, które zajmowałoby tyle miejsca w mojej głowie i które zadawałabym sobie z taką częstotliwością:

Jak będzie?

Jak to będzie, kiedy nasza rodzinka się powiększy?

Jak sobie poradzimy? 

Jak ogarniemy jednego prawie dwulatka i dwójkę noworodków?

Jak to przeżyjemy?
Jak wtedy żyć, żeby nie zwariować?

...

Z racji ciąży miewam bardzo zmienne nastroje, oscylujące jednak częściej wokół negatywnych emocji. Zauważyłam ich kumulację w momencie, kiedy zbliża się kolejna wizyta u lekarza (a ta już jutro!). Gdy zobaczę na usg, że wszystko jest w porządku, od razu się uspokoję. Niestety wizyty mam co ok. 3 tygodnie, a to dla mnie zdecydowanie za długi odstęp. Mężuś nabija się ze mnie, że pierwszy tydzień po wizycie jestem aniołem, w drugim już bywa trudno, bo zaczynam się denerwować, a trzeci jest nie do zniesienia, bo mam wyłącznie pesymistyczne wizje. No cóż - to racja. Ostatnio często zdarza mi się panikować, załamywać. W jednej chwili potrafię zobaczyć niedaleką przyszłość wyłącznie w czarnym kolorze. Najgorzej jest wtedy, gdy Szymek dokazuje albo nie chce spać. Wizja trójki płaczących dzieci  mnie dobija...

Mój Mąż ma wtedy z zwyczaju mówić: "Będzie dobrze!" albo "Kto jak kto, ale ty, Aneczko?". Urodzony optymista mi się trafił, cholerka. Zazwyczaj Jego pozytywne podejście do życia i mnie się udziela, jednak w obecnym czasie podobne teksty raczej wywołują we mnie rozdrażnienie niż uspokajają...
 

Z drugiej strony, kiedy nieco ochłonę i wyciszę się, powtarzam sobie, że nie my pierwsi i nie ostatni będziemy musieli zmierzyć się z takim wyzwaniem. Poza tym mam już małe doświadczenie z bliźniakami :) Młodsi o 11 lat bracia dali mi w przeszłości w kość - zwłaszcza, gdy byli mali. Bardzo często bywało tak, że kiedy jeden przestawał płakać, drugi budził się z wrzaskiem. Pierwszy rok był bardzo, bardzo trudny. Nieustanne noszenie i lulanie.  Ale bracia pokazali również na swoim przykładzie, że bliźnięta wychowuje się inaczej, łatwiej. 

Zatem próbując wypośrodkować:  hmmm... Jakoś to będzie! :)

Chociaż jestem przerażona, chociaż nie wyobrażam sobie, jak będą wyglądały nasze pierwsze dni, choć paraliżuje mnie myśl o trójce chorych/smutnych/zmęczonych/głodnych dzieci, to... jakoś to będzie. Mam wspaniałego Męża, który wspiera mnie we wszystkim i dba o nas. Mamy rodziców, którzy w razie potrzeby również pomogą. 

Nie da się ukryć, że spotkało nas wielkie szczęście - mamy szansę ponownie zostać rodzicami, choć los nie dawał na to większej nadziei. Trzeba to docenić i umieć z tego cieszyć.

Oby tylko z ciążą było wszystko w porządku. Oby nie było żadnych komplikacji przy porodzie. Oby dzieciaczki urodziły się zdrowe. Wtedy na pewno sobie poradzimy.