Światełko w tunelu

Oj, długi i ciemny ten tunel ostatnio...

Raz że samopoczucie kiepskie. W sobotę i poniedziałek męczyły mnie tak potworne mdłości, że myślałam, że zejdę z tego świata. Do tego niesłychany migrenowy ból głowy. Z każdym ruchem głowy, nawet tym najspokojniejszym, nasilał się. Czułam się, jakby w mojej głowie tykała jakaś bomba zegarowa. Jeszcze kołatanie serca i mroczki przed oczami. Potworność!

Dwa -  Szymon. Od dwóch dni też jakiś inny. Wciąż marudzi i nastawiony jest na "DAJ!" (dodam, że bardzo donośne i nieznoszące sprzeciwu). Ciągle by coś jadł albo wychodził na dwór. W kółko tylko stoi pod szafkami kuchennymi i daje mi znak, że mam z nich wyciągnąć jedzenie albo przynosi mi swoje buty i kurtkę, machając jednocześnie ręką i mówiąc "da da". Na nasze "nie" obraża się, zaczyna krzyczeć i wyciska krokodyle łzy. Kiedy tłumaczenie nic nie daje, ignorujemy to Jego trudne zachowanie. Najczęściej po chwili mijają Mu złości i zajmuje się czymś innym. Długo jednak to nie trwa...

Na szczęście widać w tym tunelu nadzieję.

Od dwóch dni zauważam nieznaczną acz kojącą me skołatane nerwy poprawę w samopoczuciu. Nadal mam mdłości, ale jakby lżejsze. Nie trwają też całego dnia, jak wcześniej bywało i nie kładą mnie za każdym razem do łóżka.

Od trzech dni (tylko wieczorami) wyczuwam - bardzo delikatne jeszcze - ruchy moich maleństw. Mam wrażenie, jakby głaskały mnie od środka. Zdarzyło się nawet, że kiedy mój Mąż przyłożył rękę do brzucha, poczuł delikatny ruch. Zrobił takie wielkie oczy, że aż się uśmiechnęłam :) 

W zachowaniu Szymka też można zauważyć postępy. Od trzech dni znowu zasypia w południe bez naszej obecności. Po prostu wychodzimy i nic złego się nie dzieje. Chwilę sobie pomruczy i już Go nie ma. Zaczyna też coraz więcej mówić. Kiedy tylko widzi na zdjęciu (a mamy ich w domu sporo) mnie albo Męża, woła "mama" (częściej "mammm") i "tata" (częściej "taa", jakoś leniwie podchodzi do sprawy, woli jednosylabowe słowa). Pojawiło się też "dzidzi" i "dziadzia". Chętniej powtarza wymawiane przez nas sylaby i odgłosy, jakby sprawiało Mu to radość. W końcu...

Lekko nie jest.

I lekko nie będzie.

Na każdym kroku to słyszę i w każdej wolnej chwili o tym myślę.

Jednak ważne jest chyba to, aby umieć znaleźć jakieś pozytywy, nawet w najtrudniejszych momentach. Jak na razie mi się to udaje. Sama się sobie dziwię, bo ten, kto mnie zna, wie, że należę raczej do grupy pesymistów. Jednak gdyby nie takie nastawianie, chyba bym zwariowała. Trzeba czasami dać sobie na wstrzymanie. Widzę po sobie, że dużo lepiej czuję się, kiedy nie przejmuję się pewnymi sprawami, na które tym bardziej nie mam większego wpływu. Kiedyś tak nie umiałam. Na szczęście człowiek zmienia się i uczy całe życie :)

Oby więcej takich światełek rozjaśniających mroki!