Majsterkowanie ma we krwi!

Przy okazji remontu w sypialni dotarła do mnie pewna rzecz - niby oczywista, ale jakże niezauważana. Otóż zrozumiałam, że tego typu prace zbliżają do siebie mężczyzn zamieszkujących pod jednym dachem. Nieważne, ile mają lat i jakie umiejętności posiadają :) Liczy się testosteron!

Od początku Szymek boi się wszystkiego, co wydaje głośne buczące dźwięki - odkurzacza, suszarki, wiertarki, piły łańcuchowej... Przybiega wtedy do nas, mocno się wtula i wstrzymuje oddech. Od niedawna jest trochę lepiej. Odkąd potrafi nazwać ten dźwięk ("buuuu"), łatwiej go znosi. W ramach "terapii" mąż od jakiegoś czasu oswaja Szymka z hałaśliwymi narzędziami. Pozwala ich dotknąć i pomóc w użyciu. Wczoraj też razem majsterkowali :) Początkowo nasz smyk czuł się niepewnie, ale za nic w świecie nie chciał zrezygnować. Z wielkim przejęciem podawał tacie śrubki, przytrzymywał młotek i wkrętarkę. Uśmiechałam się na ten widok pod nosem, bo już dawno nie widziałam na twarzy Szymka takiego przejęcia i wielkiej dumy z tego, co robi. 

Z czasem tak oswoił się z pracami, że nie przeszkadzało mu wkręcanie i wiercenie nad uchem. Nawet nie zwracał na to uwagi. Chował się w tym czasie w szafie albo woził śrubki w małej  przyczepce :) Przez ponad godzinę był sobą zajęty. 

Jak nic będzie z niego majsterkowicz. Już tatuś zadba o to, żeby potrafił zrobić w domu wszystko, o co go mama, siostra czy przyszła żona poproszą :)