Liścik pisany z miłości i niemocy

Synku,

kochamy Cię z tatusiem przeogromnie. Jesteś naszym największym skarbem i dla Ciebie zrobimy wszystko. A przynajmniej na pewno się postaramy.

Uwielbiamy, kiedy śmiejesz się na głos. Jesteśmy wzruszeni, gdy biegasz pomiędzy nami, przytulając się na zmianę to do mnie, to do taty, wołając nas i piszcząc z radości. Duma rozpiera nas, kiedy w emocjach próbujesz nam coś opowiedzieć. Z radością patrzymy, jak z dnia na dzień coraz lepiej radzisz sobie z dotychczas niewykonalnymi sprawami...

Staramy się też rozumieć, że - podobnie jak my - masz prawo mieć trudniejsze momenty. Zdajemy sobie sprawę, że nie zawsze można być uśmiechniętym, radosnym i pogodnym człowiekiem. Każdy ma gorsze dni, a Ty - będąc dzieckiem - nie potrafisz jeszcze poradzić sobie z nimi. My naprawdę to wszystko wiemy...

I naprawdę staramy się okiełznać Twoje ostatnie humory. Jesteśmy cierpliwi. Nie reagujemy nerwowo, kiedy kolejny raz komentujesz wrzaskiem sytuację, która Ci nie odpowiada. A to nie udaje Ci się wyciągnąć jakiejś zabawki z kosza, a to zbliża się pora snu i trzeba wracać z dworu do domu, a to ktoś odmawia Ci czegoś, na co Ty akurat w tej chwili miałeś ochotę... Sporo tego. Sztywniejesz wtedy cały, wwiercasz wzrok we mnie lub w tatę i z całej siły krzyczysz. Spokojnie tłumaczymy Ci, że tak się nie robi, że tego nie wolno, a Ty przerywasz na chwilę i znowu okazujesz złość. Wtedy ignorujemy Cię - dla Twego własnego dobra. Czasami to pomaga, czasami nie. A kiedy już tracisz ochotę na manifestowanie swojego niezadowolenia, pytamy: "Chcesz się teraz przytulić?". Najpierw zazwyczaj słyszymy "niee", a zaraz po nim znowu krzyk, jednak (na szczęście) zaraz po nim pada żałosne "taa" i wtulasz się w nasze ramiona. Bywa i tak, że się na nas obrażasz, co chyba najbardziej nas boli, bo przecież nikt inny nie chce dla Ciebie tak dobrze jak my. Czasem - z bezsilności - i w naszych oczach pojawiają się łzy...

Próbujemy zrozumieć, co takiego się wydarzyło, że z dnia na dzień nasz kochany synek stał się zatwardziałym buntownikiem, ale ni w ząb nie możemy tego pojąć. Może przechodzisz przyspieszony bunt dwulatka. Może coś Cię zdenerwowało, zestresowało i w ten sposób odreagowujesz. A może po prostu czujesz, że nadchodzą wielkie zmiany i że bliźniaki, o których tak często Ci opowiadamy, a z których istnienia nie zdajesz sobie jeszcze sprawy, są dla Ciebie zagrożeniem... Nie wiemy. Nie mamy pojęcia. Nasz instynkt rodzicielski nic nam w tym temacie nie podpowiada. Skupiamy się raczej na działaniu niż dociekaniu.

Na szczęście nocami dajesz nam już odetchnąć. Dzisiaj przespałeś ją bez budzenia się i wrzasków. Sami byliśmy tym faktem mocno zdziwieni. To wielka ulga po miesiącu nocnych szaleństw. Mam nadzieję, że pisząc o tym, nie zapeszę...

Prosimy Cię, Synku, bądź dla nas łaskawszy. Postaraj się zrozumieć i nas. My też mamy ograniczone moce. Nie zawsze starcza cierpliwości i siły. Potrzebujemy czasem odsapnąć, odreagować, naładować wyczerpane akumulatory. Mamusi jest w tym temacie szczególnie trudno. Bliźniaki również wymagają, abym była silna i cierpliwa. W innym znaczeniu, ale jednak.  

Pamiętaj, że zawsze jesteśmy obok, tuż w pobliżu. Kiedy tylko chcesz, możesz przyjść, przytulić się i wyżalić - tak jak umiesz, na swój sposób. Nie zignorujemy Twoich zmartwień i kłopotów. Jesteśmy po to, aby Cię kochać i wspierać. Prosimy - daj nam szansę!

Kochamy Cię przeogromnie!
Mama i Tata