Ostatnia "nastka"

Szymon ma 19 miesięcy.

Trudny to był miesiąc. Bardzo trudny. Może najtrudniejszy... Dużo się zmieniło, niestety na gorsze. I nic nie wskazuje na to, że idzie ku lepszemu...

Od prawie 3 tygodni jest kiepsko. Mogłabym napisać, że nasze dziecko w dzień jest aniołem, w nocy zaś diabełkiem, ale to nie do końca byłaby prawda. 

Noce są fatalne. Pobudki co godzinę, dwie. Wrzaski, krzyki, niechęć do położenia się. Trzeba przy nim siedzieć non stop. Ja nie mogę się tak zrywać i biegać w tę i z powrotem, więc mąż pada na twarz. Bardzo, bardzo mu współczuję. 

Także w ciągu dnia Szymon potrafi pokazać, na co go stać. Kiedy coś mu się nie podoba, krzyczy (wręcz wrzeszczy) i rzuca czym popadnie. Popołudniowa drzemka przyprawia mnie o dreszcze - zaczyna się krzykiem, a kończy wrzaskiem, po około 20-30 minutach.

Nie mamy pojęcia, o co chodzi. To nie kwestia smoczka, zębów czy choroby. Wiemy tylko tyle, że zaczęło się po "jelitówce". Najbardziej prawdopodobna wersja to taka, że nasz syn wystawia nas po prostu na próbę. Potwierdzają to wrzaski i krzyki, które nic a nic nie przypominają płaczu, a które to kończą się wraz z naszym pojawieniem się w pokoju Szymka. Bardzo, bardzo trudny to moment...

W związku z tym "buntem" i my chodzimy poddenerwowani, zmęczeni i zrezygnowani. Nie dalej jak wczoraj wieczorem, kiedy kładliśmy się spać, mąż powiedział do mnie "Cieszmy się tą chwilą spokoju...". Pomyślałam sobie wtedy, że to bardzo smutne, że od jakiegoś czasu miarą naszego szczęścia jest to czy nasz syn śpi, czy nie.   

Poza tym Szymek to złote dziecko. Pięknie się rozwija, codziennie uczy czegoś nowego. Dużo rzeczy potrafi zrobić sam, co bardzo ułatwia nam codzienne życie. Przynieś/zanieś/podaj... to dla niego bułka z masłem.

W jego słownictwie pojawiły się nowe wyrazy:

pan - pan/pani

choć - chodź

baba - babcia (w końcu!)

ban - banan

dom - dom

dzi - drzwi

buch - brzuch

...

Uwielbia, kiedy wychodzimy na dwór. Dzięki temu, że na zewnątrz coraz piękniejsza pogoda, może buszować po ogrodzie do woli. Nie jest już ograniczony wyłącznie do wózka i ewidentnie bardzo go to cieszy. Jeździ ciężarówką, nosi patyki, kamyki, goni psa, siada na schodach, odpoczywa i znowu biegnie dalej... Najwyższy czas zrobić mu piaskownicę - chociaż przypuszczam, że wtedy w ogóle nie będzie chciał wracać do domu :)

Wciąż pała wielką miłością do książek. Co chwilę taszczy za sobą jakąś, rozkłada na kanapie i po swojemu czyta. Opowiada nam coraz więcej.

Ostatnio chętniej też się przytula. Sam podchodzi, kiedy ma na to ochotę, głaszcze mnie po brzuchu, daje buziaka bliźniakom. A kiedy pytam "Chcesz się przytulić?", mówi "Taaa".

Kiedy dzwoni telefon, od razu reaguje, wołając "baba" (bo najczęściej to ona dzwoni) albo "tata" (kiedy mówię, że to nie baba). A jeśli przychodzi sms i nie chce mi się natychmiast go przeczytać, Szymon sam przynosi mi komórkę i patrzy na mnie pytającym wzrokiem. Mądrala :)

Kochany chłopiec. Tak, tak - pomimo! ;)