Jednak nie szpital

Przynajmniej na razie.

Ale od początku. 

Jako że wynik obciążenia glukozą wyszedł  za wysoki, musiałam skonsultować się z diabetologiem-ginekologiem. Niestety w Lesznie takowego nie ma, więc kolejny raz byłam zdana na Poznań. Odwiedziłam już tamtejszą poradnię przy Polnej w ciąży z Szymkiem, więc przynajmniej wiedziałam, czego się spodziewać. Zaskoczył mnie jednak fakt, że tym razem kazali stawić się ze spakowaną do szpitala torbą. Na to nie byłam gotowa. Przez dwie nocki niemal nie zmrużyłam oka, cały czas myśląc o tym, co będzie, jeśli mnie tam zatrzymają - nieważne jak długo. Torbę spakowałam, ale postanowiłam schować ją na dnie bagażnika, żeby nie zapeszać.

Wizyta u diabetologa miała miejsce wczoraj. Pobudka o 5.00. Babcia - jeszcze w szlafroku - przytuptała do Szymka, który nie omieszkał wybudzić się na całego. Cichutko zjedliśmy śniadanie i ruszyliśmy w drogę. O 7.10 byliśmy na miejscu. Wchodzimy do poradni, a tam już kolejka (choć rejestracja miała być od 7.30!). Zaczęło się od przydzielenia numerka, pomiaru ciśnienia i zrobienia KTG. To ostatnie okazało się niewykonalne. Leżenie na plecach było dla mnie zbyt trudne. Dzieciaczki tak mnie uciskały, że po kilkunastu sekundach po prostu mdlałam. Za to kiedy kładłam się na boku, ich tętno uciekało, bo urządziły sobie gonitwę w moim brzuchu. Po około 20 minutach położna - spocona i lekko zdenerwowana, na szczęście wciąż w dobrym humorze i miła - po prostu się poddała. Po KTG miałam trafić do diabetologa. Ale żeby nie było tak łatwo, trzeba było czekać na niego godzinę, aż rozpocznie pracę i kolejną, aż przyjdzie pora na moją kolej. Nie muszę chyba wspominać, jaki wpływ miało plastikowe siedzenie na moje plecy i pupę...

Pani diabetolog okazała się... dziwna. Ewidentnie przyszła "odbębnić" swój szpitalny obowiązek, bo nie wdawała się w żadne szczegóły (dziewczynie przede mną na jedno z pytań odpowiedziała "To chyba pytanie do Pani ginekologa, więc nie traćmy mojego czasu" :/). 
Na podstawie wyników stwierdziła cukrzycę, zapisała paski i glukometr do wykupienia w aptece, wysłała na wykład dotyczący właściwego żywienia. Słowem nie wspomniała o pobycie w szpitalu (a ja tak się denerwowałam! Paranoja...). Na szczęście zrobiła mi też usg, żeby posłuchać tętna dzieci (okazało się, że córcia obróciła się od ostatniego badania i teraz oba dzieciątka leżą pośladkowo, główkami do siebie). Skierowała mnie też na badanie HbA1C (hemoglobina glikowana), które ma pokazać średni dobowy poziom glukozy w moim organizmie przez ostatnie 3 miesiące (niesamowite, że to jest możliwe!). Za 2 tygodnie kontrola. Jeśli poradzę sobie z dietą (a wydaje mi się, że już tak jest, bo poziom glukozy po każdym posiłku nie przekracza 140, czyli wartości maksymalnej; coraz częściej zdarza się i poniżej 100), będę musiała pojawiać się tylko kontrolnie. Ufff...

Nie powiem - lekko nie jest. Choć dieta oparta jest na ok. 7 posiłkach dziennie, brakuje mi moich ulubionych słodyczy i pysznej słodkiej herbaty z cytryną. Na horyzoncie Wielkanoc. Znowu się nie najem. Poprzednie święta również nie rozpieszczały mnie kulinarnie ze względu na mdłości. Teraz zakaz. A podobno ciąża to najlepszy czas na rozpustę podniebienia...

Czego się jednak nie robi dla zdrowia dzieci, prawda?