Litości dla mamy!

Dzieciaki!

Czy Wy macie już ochotę wyjść z mojego brzucha??? Ostatnio tak dajecie o sobie znać, jakbyście chciały kopniakami wyburzyć ścianę oddzielającą Was od tego świata. Urządzacie sobie tam niezłe harce. Jak nie jedno - to drugie, a bywa i tak, że fikacie jednocześnie. Chcecie mi o czymś powiedzieć czy może po prostu bawicie się tam na całego? 

Nie sądziłam, ze tak będzie. Że ze zdwojoną siłą będę odczuwać Wasze ruchy. Moja mama, a Wasza babcia, opowiadała, że będąc w ciąży z Waszymi wujkami, prawie wcale nie czuła ich obecności. Dopiero kiedy przykładała ręce do brzucha (czego w zasadzie nie wolno było jej robić), ten zaczynał lekko falować. Z Wami jest zupełnie inaczej. Mój brzuch podskakuje momentami jak piłka. Od jakiegoś czasu zapieracie się rękoma i głowami o żebra i kopiecie z całych sił na dole. Nieładnie, łobuziaki!

Powoli zaczyna Wam chyba brakować w moim brzuchu miejsca, bo wypinacie różne części ciała, napinając moją skórę do granic możliwości. Każdego dnia coraz wyraźniej widać Waszą obecność we mnie na mojej skórze. Odnowiły się rozstępy, które zawdzięczam Waszemu bratu, a z czasem pewnie pojawią się nowe. Litości, bobasy, litości, bo wpędzicie mamę w depresję! 

Czy musicie też urządzać sobie bitwy akurat wtedy, gdy ja chcę odpocząć? Leżę na kanapie - kopiecie. Zasypiam - kopiecie. Śpię - kopiecie... Dzisiejszej nocy zupełnie przegięliście! Zrobiliście sobie imprezę na całego. Nie dość, że Wasz brat nadal zapewnia nam niesamowite atrakcje, nie dość, że rzadko znajduję pozycję, w której jest mi wygodnie i nie mdleję, to jeszcze Wy... Wysyłaliście mnie pięć razy do toalety, skutecznie kopiąc w pęcherz. Jak już wyjdziecie z mojego brzucha, to się policzymy. Obiecuję!!!

PS. No dooobra - kopcie sobie, kopcie. Żartowałam :) 

Przecież Wy wiecie najlepiej, że czekam na te Wasze harce z utęsknieniem. 

Że cieszę się z każdego kopnięcia, głaskania i szurania. 

Że kiedy dokazujecie, jestem spokojniejsza. 

Że tylko w ten sposób Wasz tatuś może poczuć Waszą obecność i doświadczyć choć w minimalnym stopniu tego, jak to jest nosić pod sercem dwie istotki. 

Że z każdego Waszego ruchu czerpię radość i siłę na kolejne - niełatwe - dni. 

Że każdy Wasz ruch staram się zapamiętać na zawsze, żeby móc wspominać najpiękniejsze chwile mojego życia.

Kopcie, a co! To Wasze prawo, a mój przywilej przecież! :)