Między domem a szpitalem

Może nie wszyscy jeszcze wiedzą, ale od wczoraj jestem już w domku :) Po 11 dobach przebywania w szpitalu w końcu wypuszczono mnie na wolność. 

Nie jestem w stanie opisać tego, jak przez ten czas wszystko bardzo się zmieniło. Pomijam fakt, że nawet przyroda mnie zaskoczyła. W drodze do domu nie poznawałam okolicy - wszystko soczyście zielone, wysokie. A te maki i chabry?! Cudo! Szoku natomiast doznałam, kiedy zobaczyłam mojego małego Szymka, który nagle okazał się nie taki mały. Miałam wrażenie, że urósł z 10cm i przytył kilka kilogramów. A kiedy otworzył buzię, żeby coś powiedzieć, usłyszałam słowa, których wcześniej nie umiał. To jakby lata świetlne minęły od pamiętnej nocy 19 maja! Wydaje mi się, że tyle straciłam, tyle mnie ominęło... I chociaż mężuś starał się ze wszystkich sił, żebym była na bieżąco ze wszystkim, co robił Szymek każdego dnia (odbywaliśmy wieczorne "telekonferencje", mówiliśmy wspólnie paciorek, oglądałam filmiki, na których synek szalał na dworze), to i tak smutno mi na samą myśl o tej rozłące. Myślę, że nawet gdyby lekarze pozwolili mi zostać kilka dni dłużej, nie skorzystałabym z tej propozycji. Dla własnego zdrowia psychicznego. Miałam tyle momentów załamania z powodu tęsknoty za Szymkiem, że nie wytrzymałabym ani jednego dnia więcej.   

Czas spędzony w szpitalu był naprawdę dziwny. Doznałam chyba wszystkich skrajnych emocji - od euforii po wściekłość. Poród, który z pewnością jeszcze opiszę, był tak nagły i zaskakujący, że nie do końca zdawałam sobie sprawę, jak toczyły się pewne wydarzenia. Na szczęście wszystko skończyło się dobrze - przede wszystkim to, że urodziłam zdrowe dzieci.

Razem ze mną wypisano też Franka. Jeszcze dwa dni wcześniej myślałam, że nie będzie to możliwe, bo nasz mały synek nie radził sobie z ssaniem mleka, jednak w nocy ze środy na czwartek "zaskoczył". Do piątku tak się rozkręcił, że lekarze postanowili go puścić. W tej chwili ta mała, niespełna 2,5-kilogramowa kruszynka leży cichutko obok i śpi.

Jagódka musiała niestety zostać w szpitalu. Nadal nie radzi sobie z jedzeniem. Co prawda codziennie przybywa jej 20g, jednak jest to efekt wlewania mleczka do buzi, a nie samodzielnego ssania. Musi nabrać sił, wtedy szybciej nauczy się pić.

Nasze życie toczy się zatem między domem i szpitalem. Nasze serca są rozdarte, chociaż staramy się być silni. Nie rozklejamy się, nie gdybamy. Już nie. Teraz już wiemy, że tak musi być i że taki problem to nie problem; że mogło być dużo, dużo gorzej. Na nasze zmartwienie i rozłąkę jedynym lekarstwem jest czas. Czekamy zatem.

Czekamy na Ciebie, Jagódko! :*