Szpital po porodzie? Da się przeżyć, ale...

Poród i związany z nim pobyt w szpitalu już na horyzoncie. Coraz częściej myślę, jak tam będzie i co mnie czeka. Próbuję sobie przypomnieć poprzedni raz. Odtwarzam w myślach dzień po dniu i staram się wyciągnąć z tamtych doświadczeń wnioski. Im więcej człowiek przeżyje i im starszy się robi, tym jest dojrzalszy i łatwiej przychodzą mu pewne sprawy. Postanowiłam spisać sobie kilka rzeczy, o których tym razem postaram się pamiętać lub które chciałabym zmienić.

1. Musisz pamiętać o tym, że w szpitalu słowo "intymność" niemal nie istnieje. Kto chce i kiedy chce zagląda ci pod koszulę, głośno opowiada o tym, jak wyglądał twój poród i w ogóle całe dotychczasowe życie intymne. Badanie ginekologiczne jeszcze przed porodem jest dla pierworódki bardzo często traumą. Nie dość, że przygląda się temu kilka osób, to lekarze zapominają wówczas, że mają do czynienia z kimś, kto cokolwiek czuje. Pamiętam jak dziś dziewczynę, która leżała ze mną w szpitalu i relacjonowała to, co powiedziała takiemu "czułemu" lekarzowi - "Pan doktor rurę przepycha czy kobietę bada?". Wówczas w życiu nie odważyłabym się na takie słowa, dzisiaj - kto wie... Strzeżcie się doktory! ;)
   
2. O tym, jak wygląda dzień na oddziale położniczym, nikt łaskawie ci nie opowie, musisz poczynić własne obserwacje i szybko nauczyć się, co i jak. A personel wymaga od ciebie, że wszystko wiesz, zanim jeszcze przyjedziesz rodzić do szpitala. Nie miałam pojęcia, kiedy przychodzą lekarze i co należy robić podczas takiej wizyty. Nikt nie uświadomił mi, że zaraz po wizycie ginekologicznej następuje noworodkowa. I m.in. z tego powodu dostałam ochrzan już pierwszego dnia. Porażka. Dobrze że chociaż miałam pojęcie, co i gdzie się znajduje (dzięki szkole rodzenia).
   
3. Jeżeli chcesz wiedzieć, co się z tobą dzieje i jaki jest stan dziecka, musisz pytać, dociekać, interesować się. Inaczej nic ci nie powiedzą. Na wizycie noworodkowej lekarze zachowują się często jak święte krowy - przychodzą (oczywiście ani be, ani me...), badają dziecko, coś zapisują, rozmawiają tylko z pielęgniarką i wychodzą. A matka ogłupiała zastanawia się, jak jest. Osobiście dopiero czwartego dnia poznałam wszystkie informacje (w końcu pojawił się normalny lekarz) i dowiedziałam się, dlaczego nie chcą nas wypuścić do domu. Wcześniej tylko od pielęgniarki udało mi się coś wyciągnąć.
   
4. Żeby poczuć się lepiej, przyjemniej, bardziej domowo, trzeba zorganizować sobie namiastkę normalności.
   
   Po pierwsze wygląd. Koszula nocna - tylko KOBIECA! Poprzednim razem (aż wstyd się przyznać) korzystałam z takich... dziecięcych. Z misiem, pszczółką i innymi upokarzającymi stworami. Były tanie i szybko się rozpinały. Poza tym jest ich w sklepach najwięcej. Tym razem powiedziałam NIE! Chcę się czuć kobieco, więc zakupiłam sobie (przez Internet) koszulki bardzo kobiece, w cudnych kolorach i też rozpinane. Podobnie rzecz się ma z biustonoszami. Nabyłam eleganckie, pięknie odszyte (ale niedrogie) i oczywiście również przystosowane do karmienia. Może się starzeję, ale cieszę się z tych zakupów bardzo. Do szpitala zabiorę też swoje ulubione - absolutnie podstawowe - kosmetyki: krem do twarzy i ciała, fluid i tusz do rzęs. Może na początku nie ma się ochoty na zastosowanie któregokolwiek z nich, ale kiedy nabiera się nieco sił, człowiek chce lepiej wyglądać. Szpitalna pościel wysysa z człowieka energię życiową i kolory, serio! Ledwo się człowiek położy na łóżku, a już wygląda na chorego.
   
   Po drugie - coś, co sprawia wielką przyjemność. Mogą to być ulubione perfumy, ukochana muzyka czy książka... Kto co woli.
   
   Tym razem zabiorę ze sobą również jakiś słodziaśny ciuszek dla każdego z maleństw. Szpitalne ubranka są ok, ale kiedy ubierze się dziecko w te, które wybrało się specjalnie dla swojego maluszka, świat nabiera barw, a łzy same napływają do oczu ze wzruszenia. Trzeba oczywiście pamiętać o tym, aby ściągnąć je przed kąpielą, bo zupełnie przypadkowo i niezauważalnie mogą zasilić szpitalne zapasy :)
   
5. Jeśli chcesz odpocząć po męczącym porodzie (a taki jest w zasadzie każdy, nieważnie czy naturalny, czy cc), pozwól sobie na to. Nie zapraszaj tłumów gości. Nie daj się namówić ciociom, kuzynkom, koleżankom, że koniecznie muszą zobaczyć tę słodką kruszynkę, która jeszcze kilka godzin wcześniej pływała w twoim brzuchu. Akurat u nas takiej sytuacji nie było. Dopiero 24h po porodzie odwiedzili nas rodzice. I tyle, nikt więcej. Polecam! To mają być chwile tylko dla was i waszych pociech. Ten wyjątkowy czas i tak szybko przeleci.        

Niektóre z wymienionych przeze mnie spraw mają gorzki wydźwięk. Niestety. Nie ma co się łudzić - rzeczywistość szpitalna często rozczarowuje, a nawet przeraża (zwłaszcza jeśli nie ma się żadnych doświadczeń z nim związanych). Zazdroszczę kobietom, które rodzą w prywatnych klinikach, bo warunki w nich (a przede wszystkim podejście do pacjentki) są zupełnie inne. Można się jednak na ten pobyt przygotować, a im więcej się wie, tym lęk bardziej oswojony.

Może być również tak, że tym razem czekają mnie w szpitalu zupełnie inne "atrakcje" niż poprzednio. Cesarka, bliźnięta... to z pewnością będą nowe doświadczenia. Oby jak najwięcej z nich było pozytywnych :)