Telegram z gabinetu vol. 3

Za nami 32. tydzień plus 4 dni. I kolejna wizyta u lekarza.

Waga dzieci - 2,1kg (dziewczynka) i 2,4 (chłopak). Nie dziwota, że w pasie 120. Załamka :( Nie, nie - broń Boże nie narzekam, że tak pięknie rosną, ale robią to zdecydowanie za szybko. A ja zwyczajnie pękam! Z dnia na dzień przybywa kresek na moim brzuchu, a kości łonowe bolą jak diabli. Razem bliźnięta ważą już więcej niż Szymek po porodzie, a przed nami jeszcze długa droga. Szyjka trzyma jak ta lala (3,3cm), od ostatniej wizyty nic się nie skróciła. Ja sama przytyłam niewiele (tak mi się przynajmniej wydaje), bo zaledwie 10kg. Biorąc pod uwagę wagę dzieci, łożysk, wód płodowych, macicy... w bioderka poszło mi prawie nic :) Tym bardziej jestem przerażona wzrostem bliźniąt. W moim przypadku nawet głodówka chyba by nie pomogła, po prostu jestem stworzona do rodzenia dużych dzieci ;) I coś czuję, że po raz kolejny nie wykorzystam tych wszystkich prześlicznych ciuszków w rozmiarze 56 :(((

Córa znowu wywinęła koziołka - leży główką w dół. Synek natomiast ułożony jest u góry, poprzecznie. Często wciska się pod żebra.

Kolejna wizyta 26 maja (!). Wtedy zapadną poważniejsze decyzje. Najpewniej dostanę skierowanie do szpitala, ze wskazaniem na obserwację, a następnie cc. Jeśli dotrwam do tego czasu, szpital na Polnej nie będzie koniecznością. Dzieci będą duże i dostatecznie silne, aby sobie poradzić. Chociaż takie pocieszenie.

Mimo że wieści z gabinetu są dobre, ja sama dobrze się nie czuję. Coraz częściej mam dość, tak fizycznie. Perspektywa kolejnych 3-4 tygodni z coraz większym i cięższym brzuchem nie napawa mnie radością... Powtarzam sobie "to wszystko dla dobra dzieci", ale momentami pojawia się egoistyczne "a ja? ile ja jeszcze mogę znieść?". No cóż - mogę i muszę. Nie ma innej opcji.