Uwaga - narzekam!

Pomimo tego że ciąża to piękny i wyjątkowy stan, ostatnio nie jest kolorowo. 

Raz - sama ciąża. 

Ciąży jak jasny gwint! Nie bez powodu określa się ją tym słowem. Ciężko mi chodzić, ciężko leżeć. Brzuch jest już ogrooomny (w pasie - UWAGA! - 120cm!!!). Kiedy kilka dni temu Szymek przytulił się do moich nóg, w ogóle go nie widziałam, bo widok przesłonił mi brzuch. Leżąc na boku, muszę podkładać poduszki, bo inaczej boli. 

Mam potworne duszności. Bywa, że w jednej chwili tracę moc w rękach i nogach, a z braku tlenu zaczyna mnie boleć całe ciało. Mówią, że leżenie na boku (zwłaszcza lewym) pomaga. Guzik! Nie w tym przypadku. 

Kości miednicy po prostu mi pękają, przynajmniej takie mam wrażenie. Próba przewrócenia się z boku kończy się totalnym wybudzeniem, sapaniem, sykiem, a czasami i łzami. 

Organizm coraz częściej daje mi znać, że TEN dzień już niebawem. Kilka razy dziennie brzuch napina mi się do granic możliwości. W dotyku jak kamień. Dzieciaczki wypinają się, prężą, a od kilku dni wciskają też pod żebra, sprawiając mamie niemały ból.

Do tego: zgaga (czasami potworna!), rozstępy, hemoroidy (choć na wadze tylko +10kg).

Dwa - Szymek.

W ostatnim czasie jest bardzo, bardzo absorbujący. Ciągle czegoś chce, nie spuszcza z nas oka. Nieustannie słyszymy "mama! tata!" i jesteśmy ciągnięci za rękę. Do tego buzia mu się nie zamyka. Do znudzenia powtarza jakieś słowo, np. "koń". Kiedy potwierdzam, mówiąc "tak, Szymku, koń", on ciągnie dalej: "tata, kaś, dada, koń, beee, am", co w wielkim skrócie oznacza, że chce jechać z tatą rowerem (oczywiście w kasku) do koników i barana i nakarmić je". Tłumaczę, że tak, że kiedy tatuś wróci z pracy zabierze go rowerem do koników. Przez chwilę jest cisza, a potem wszystko zaczyna się na nowo. Cudnie, że tyle gada, ale bywa to naprawdę męczące.

Nadal mamy też kłopot ze spaniem. Budzi się w nocy kilka razy, już nie wrzeszcząc czy płacząc, ale wołając nas - z każdą sekundą głośniej. Na szczęście wystarczy wstać, uspokoić go i wyjść, ale takie pobudki nie pozwalają wypocząć. Szymek budzi się też bardzo wcześnie - ok. 5, kiedy mąż wstaje do pracy. Trafia wtedy do naszej sypialni, ale o ile wcześniej od razu ze mną zasypiał, tak teraz wierci się przez ponad godzinę, gada, kopie i dopiero ok 6.30 znowu pada. 

Jestem totalnie rozstrojona, zmęczona i często rozdrażniona. Przede wszystkim fizycznie, ale i psychicznie. Coraz częściej zastanawiam się, jak będzie, kiedy wrócę z bliźniakami do domu, próbuję się na to jakoś przygotować, czytam blogi bliźniacze i poradniki... i coraz większe przerażenie mnie ogarnia. O ile opieka nad dwójką maluszków nie przeraża mnie aż tak bardzo, o tyle dodanie do tego obrazka plątającego się pod naszymi nogami niespełna dwulatka powoduje, że cały plan bierze w łeb. Ja wiem, damy radę - w to nie wątpię. Po prostu perspektywa tego "radzenia sobie", tego "jakoś będzie" nie napawa optymizmem. Bo ja chciałabym radzić sobie dobrze, na tyle, aby wszystko grało i nikt nie czuł się zaniedbany, porzucony. Bylejakość mnie nie satysfakcjonuje.

To tyle narzekania na dziś. Kiedyś to się skończy, wiem. Dolegliwości ciążowe już niebawem. Kłopoty z dziećmi - niektóre za kilka lat, niektóre nigdy. No cóż, LIFE! :)