Akcja "Cięcie!"

W końcu znalazłam chwilę, aby spisać swoje wspomnienia i przeżycia dotyczące porodu naszych bliźniąt. Na szczęście uporałam się z tym dość szybko, kiedy są one jeszcze świeże. Poza tym - wiele faktów "okołoporodowych" spisałam sobie, kiedy leżałam jeszcze w szpitalu.

Opisując swój pierwszy poród sn, wspomniałam, że wiele z nas marzy o tym, aby to niezwykłe wydarzenie rozpoczęło się w domu; żeby było trochę jak w filmie - w nocy odchodzą wody, budzimy męża, bierzemy torbę pod pachę i spokojnie jedziemy do szpitala... No cóż, z Szymkiem nie było nam to dane. Inaczej jednak sprawy potoczyły się z bliźniakami...

W niedzielę 18 maja czułam się okropnie. Było mi słabo, dusiłam się, nie mogąc złapać oddechu, bolał mnie brzuch. Nie niepokoiło mnie to jednak, bo nie pierwszy raz było tak źle. Położyłam się spać przed północą. Przed godziną 2.00 obudził mnie silny ból brzucha - nie macicy, chodziło raczej o sprawy żołądkowe. Czułam, że w jelitach wszystko mi buzuje. Pobiegłam do toalety. Kiedy wróciłam do sypialni, obudziłam męża, mówiąc, że kiepsko się czuję, ale z pewnością to nie dotyczy dzieci. Chwilkę posiedziałam. Kiedy "jeżdżenie" po jelitach zelżało (swoją drogą to niesamowite, że organizm wie, że tuż przed trzeba się oczyścić! Naturalna lewatywa :p), postanowiłam położyć się do łóżka. Miałam nadzieję, że już po sprawie. Zerknęłam jeszcze na zegarek - 2.06 i w tym momencie odeszły mi wody. Spojrzałam z przerażeniem na męża. W jednej sekundzie wyskoczył z łóżka. Od razu chwycił za telefon i zadzwonił do teściowej, żeby przyszła do Szymka. Ja w tym czasie byłam tak sparaliżowana strachem (tego dnia skończyliśmy dopiero 34. tydzień!), że nie byłam w stanie się ruszyć. Nogi trzęsły mi się tak, że myślałam, że na nich nie ustoję. Na szczęście mąż ogarnął sytuację. W ciągu 10 minut byliśmy ubrani i gotowi do wyjazdu (dzięki Bogu za spakowaną wcześniej walizkę!). Kiedy wsiadałam do samochodu, skurcze były już dość bolesne i regularne - co 2,3 minuty! Wody wciąż się sączyły...

W aucie nie byliśmy w stanie zamienić ze sobą słowa. 

Do szpitala dotarliśmy po 5 minutach (w "normalnych" warunkach zajmuje nam to ok. 15-20). 

Zajechaliśmy na podjazd dla karetek. Z samochodu pomógł mi wyjść sanitariusz. Od razu posadził mnie na wózku i po zgłoszeniu moich danych (czyt, nadaniu mi numeru i "zaobrączkowaniu" mnie) zawiózł prosto na porodówkę. Mężowi wejść nie pozwolono, czekał na korytarzu. Ten fakt dodatkowo mnie przeraził - nienawidzę być w takich sytuacjach sama! Panie położne, oczywiście, spokojne. Kazały przebrać się w szpitalną koszulę, położyć na łóżku i przede wszystkim wyciszyć (klęłam na nie w myślach, no bo do cholery jak tu się uspokoić, kiedy rodzą się Twoje dzieci, w dodatku 6 tygodni przed terminem?!). Podłączyły też ktg, które na szczęście pokazywało miarowe tętna dzieci. Po chwili "przyczłapał" (z pewnością wybudzony ze snu) lekarz. Zbadał mnie - rozwarcie na 2cm. Zadecydował o podaniu leków wyciszających skurcze i wspomagających rozwój płuc naszych bliźniąt. Zrobił też usg, z którego wynikało, że prawdopodobnie pękł pęcherz płodowy tylko jednego z dzieci - córki, bo wokół synka było ich jeszcze mnóstwo. Ułożenie bliźniąt - miednicowe i stópkowe - ewidentne wskazanie do cc.

Leki wyciszające zadziałały. Skurcze nieco zelżały. Może nie były mniej bolesne, ale pojawiały się rzadziej. Niestety, mogłam leżeć TYLKO na plecach, co powodowało potworne duszności. Kiedy tylko przekręcałam się na bok, skurcze nasilały się w zastraszającym tempie. 

Męża wpuszczono do mnie na chwilkę i odprawiono do domu z informacją - będę leżeć tak długo, jak się da, najlepiej do środy (!!!). W tamtej chwili oboje chyba uwierzyliśmy, że taki scenariusz jest możliwy...

Tych kilka godzin dłużyło mi się niemiłosiernie. Wpatrywałam się w zegar od momentu pojawienia się na sali porodowej. Odliczałam minuty - od skurczu do skurczu. Były nieregularne, czasami co 4-5 minut, czasami co kilkanaście. Tak przetrwałam 4 godziny.

O 7.00 rano nastąpiła zmiana położnych. Stwierdziłam, że te na nocnej zmianie nie były takie złe - rano pojawiły się gorsze.

Ok. 9.00 pojawił się obchód. Lekarze zadecydowali, że cały czas będą podawać mi leki wyciszające skurcze. Aby jednak nie doszło do zakażenia, poród przez cc zaplanowano najpóźniej na środę. 

Jako że leżałam na sali ogólnej, a pojawiła się właśnie rodząca, postanowiono przewieźć mnie na oddział ginekologiczno-położniczy, żebym tam w spokoju poleżała do rozwiązania. Zaległam na 3-osobowej sali. Skurcze nadal się pojawiały, a wody sączyły. Wytrzymałam do ok. 12.40. O tej godzinie przywieziono obiad. Wystarczyło, że zjadłam kilka kęsów (akurat był makaron z sosem serowo-truskawkowym). Cukier zrobił swoje. Najpierw córa zaczęła być bardziej aktywna. Czułam jej ruchy dosłownie między nogami. Z minuty na minutę skurcze nasiliły się - co 2-3 minuty, bardzo bolesne. Wezwałam pielęgniarkę, a ta lekarzy. Zbadano mnie - rozwarcie na 3cm - i natychmiast odesłano z powrotem na porodówkę, tym razem na blok. 

Organizm przemówił - niczego nie dało się już powstrzymać...

Zdążyłam jeszcze zadzwonić do męża, który w ogóle nie spodziewał się takiego obrotu sprawy i powiadomić go, że ma wsiadać w auto, bo za chwilę będę miała cc.

Droga na blok trwała 2 minuty, a ja miałam wrażenie, że urodzę gdzieś na korytarzu. Skurcze były tak bolesne, że miałam ochotę przeć.

Około godziny 13.25 trafiłam na blok. Moje pojawienie się wywołało popłoch, bo okazało się, że rozwarcie wynosi już 5cm. Jeszcze chwila zwłoki i mogłabym urodzić naturalnie. Ekipa lekarzy i pielęgniarek była gotowa do cięcia w 15 minut. Podano mi znieczulenie zewnąrzoponowe (GENIALNY wynalazek!) i w jednej chwili zrobiło mi się błogo. Nie ukrywam - czułam wszystko, co robili lekarze, ale to nie był ból, raczej nieprzyjemne odczucie szarpania i rozciągania.

O godz. 13.47 wyjęto z mojego brzucha córkę. Widziałam ją na rękach pielęgniarki, która pospiesznie wyniosła ją do pomieszczenia, w którym badane są noworodki. Nie płakała i była taka maleńka... Po minucie sytuacja powtórzyła się - z synkiem. Po krótkiej chwili usłyszałam krzyki zza drzwi i dopiero wtedy łzy popłynęły mi po policzkach. Ginekolodzy zajmowali się zszywaniem mojego brzucha, ale ja wpatrywałam się tylko w drzwi, za którymi zniknęły moje dzieci. Po chwili pojawił się w nich pediatra, który podał liczbę punktów Apgar i wagę naszych smyków: córcia 9-9-9, 2150g, synek 7-8-8, 2600g. Znowu odetchnęłam z ulgą, bo to przecież bardzo dobre wyniki jak na takie wcześniaczki! 

Pierwsze zdjęcie Jagódki i Frania.
Podobno siostra zaczepiała zaspanego i niechętnego do zabaw brata na całego!

W międzyczasie zapytano mnie o imiona. Szczerze przyznam, że miałam mętlik w głowie. Nie dalej jak poprzedniego wieczoru rozmawialiśmy o nich z mężem. Niby mieliśmy wybrane już wcześniej, ale pewni na 100% nie byliśmy. Cały czas braliśmy pod uwagę kilka najpiękniejszych. Pod wpływem chwili wymieniłam te, przy których obstawaliśmy najdłużej - Jagoda i Franciszek :) Kiedy później zobaczyłam męża, jego pierwsze słowa brzmiały "Jednak Franciszek?".

Po upływie kilku kolejnych minut, kiedy jeszcze leżałam na stole, pokazano mi dzieci. Były takie maleńkie, takie kruchutkie... Ale żyły, oddychały samodzielnie! Nie mogłam wymarzyć sobie lepszego finału porodu na tak wczesnym etapie ciąży. Pamiętam, że jedna z pielęgniarek powiedziała mi kilka dni później, że kiedy personel słyszy "poród w 33/34. tygodniu, w dodatku bliźniaczy", to szykuje cały możliwy sprzęt, spodziewając się różnych komplikacji. W naszym przypadku nie był on potrzebny, więc powinnyśmy traktować to jako cud i dziękować Bogu, że tak się skończyło. Dziękujemy, a jakże!

Po zszyciu rany leżałam jeszcze na sali pooperacyjnej przez prawie 2 godziny. W tym czasie mężuś trwał dzielnie pod drzwiami neonatologii, czekając na wieści o maluchach. Udało mu się nawet zobaczyć je przez chwilę i pstryknąć im fotkę telefonem. Ja niestety nie mogłam odwiedzić naszych dzieci tego dnia - po cesarce leżałam plackiem do 22.00. Dopiero o tej godzinie stanęłam na nogi. O dziwo, nie było tak źle. Bolało, ciągnęło, ale znośnie. Z perspektywy 3 tygodni mogę śmiało powiedzieć (choć może nie powinnam), że po cc czułam się o niebo lepiej niż po porodzie sn. Zresztą mogą to potwierdzić ci, którzy odwiedzili mnie w szpitalu - wszyscy dziwili się, że jestem w tak dobrej formie.

Kolejne dni to totalna huśtawka - hormonalna, emocjonalna. Dostawałam swoje dzieci na zmianę, ani razu nie miałam ich razem. Kiedy przyjeżdżał do mnie Franek, okazywało się, że zabierają Jagodę. Kiedy Franek był na fototerapii, Jagoda trafiała do mnie... Trudna sytuacja dla świeżo upieczonej mamy. W dodatku kłopoty z jedzeniem - serce pęka, kiedy nie można nakarmić własnego dziecka. Na szczęście dwa dni po porodzie miałam już tyle pokarmu, że starczało dla obojga. Choć tyle mogłam dla nich zrobić - szykowałam im buteleczki pełne tego, co dla nich najlepsze.

Jeden jedyny raz, kiedy widziałam ich razem w jednym pomieszczeniu 

- dzień po porodzie pozwolono nam wejść do nich razem.

Sam pobyt w szpitalu wspominam tak sobie. Było i dobrze, i źle. Postaram się napisać o tym niebawem. Pewnie nie musiałabym, może nawet nie powinnam, bo i po co, mogłabym przecież zachować te wspomnienia dla siebie, ale wiem, że takie opisy mogą pomóc innym przygotować się na to, co czeka ich w takiej sytuacji. Ja sama jeszcze dwa lata temu byłam spragniona okołoporodowych wiadomości.

Na dziś wystarczy :)