Pierwszy miesiąc

Nie wiem, zwyczajnie nie mam pojęcia, kiedy przeleciał. Zwalam winę na szpital, w którym spędziłam z Frankiem 11 dni, Jagoda aż 16. Zanim na dobre rozgościliśmy się w domu, nasze dzieciątka zmieniły status - choć teoretycznie powinny jeszcze siedzieć w moim brzuchu, już przestały być noworodkami :( Przerażający upływ czasu!

Jaki był ten pierwszy miesiąc? 

Trudny. Szczerze i bez owijania w bawełnę. Czas spędzony w szpitalu przepełniony był troską i stresem. W domu jest zdecydowanie lepiej, dużo spokojniej, ale nadal wyczerpująco. Dni są znośne, ale noce... bardzo męczące. Człowiek marzy o odpoczynku po ciężkim dniu, a tu klops. Nasze dzieciaczki powoli się rozkręcają. Zwiększyły swoją wagę (Franio - 3,2kg, Jagoda - 2,7), a dzięki temu ich siły są również większe. Częściej są aktywne, niestety zazwyczaj w różnych porach dnia. Jagoda - nadal zdecydowanie bardziej kapryśna i wymagająca - dokazuje po kąpieli lub ok. 2 w nocy, Franek natomiast nad ranem, ok. 5. To sprawia, że przez całą noc atrakcji nam nie brakuje. Kiedy w końcu zasypiają i można by przez 2,3h samemu pospać, budzi się nasza trzecia pociecha :) W takich chwilach mam ochotę zabić wzrokiem każdego, kto znajdzie się w jego zasięgu. Najtrudniej jest wstać - zwlec się z łóżka, poczłapać do łazienki, obmyć twarz wodą... Później jakoś już leci.

Cieszy nas to, że dzieci rosną i ładnie jedzą. Franio wypija jednorazowo ok. 60ml mojego mleka. Z dnia na dzień chce go więcej. Dziś np. zażądał 95ml! Jagoda nie jest taka stała - czasami ma ochotę na 50ml, a czasami tylko na 20. I za nic nie można przekonać jej do kolejnego łyka. Pręży się, wypluwa, a nawet symuluje wymioty. To sprawia, że przybiera na wadze wolniej od brata. Jest też nadal drobniutka - w przeciwieństwie do brata, który rośnie w oczach. Na Jagodę ubranka w rozmiarze 50 są za duże, na Franka akurat, lada moment z nich wyrośnie. 

Mamy swój system dotyczący karmienia. Ja daję butlę Frankowi, mąż Jagodzie. Do niedawna było odwrotnie, ale po wielu dniach "męczenia się" z córką, kiedy szło jej jeszcze opornie - dokonaliśmy zamiany. Tym sposobem ja mam syneczka mamusi, a mąż córunię tatunia :p Zdarzają się oczywiście sytuacje, kiedy jedno z nas musi nakarmić dwoje. Wówczas pierwsze najada się to, które jest głodniejsze i mniej spokojne. Drugie czeka na swą kolej. Franio od czasu do czasu dostaje mleko z cycusia. Potrafi pięknie zassać, słychać jak połyka. Niestety, po takim posiłku nadal domaga się butli, bo jest jeszcze głodny :(

Jak reszta członków rodziny?
Mąż zmęczony, ale bardzo pomocny. Nie dość że aktywnie włącza się w opiekę nad maluchami, to jeszcze planuje posiłki, sprząta, umożliwia mi krótki odpoczynek w ciągu dnia. Nie wyobrażam sobie, jak dam radę bez niego, kiedy już nadejdzie chwila jego powrotu do pracy.
Szymek - dobrze. Choć trudno w to uwierzyć, w jego życiu zmieniło się niewiele. Pilnujemy stałych elementów w naszym planie dnia, więc nie bywa rozdrażniony czy zazdrosny. Rano spokojnie czeka, aż ogarniemy bliźnięta. Bawi się w tym czasie tuż obok. Później razem jemy, razem spędzamy czas. Wieczorem bierze udział w kąpaniu rodzeństwa. Pozostała część wieczoru wygląda tak, jak zanim pojawiły się bliźniaki. W nocy jest nieźle. Bywa, że się budzi i nas woła, ale wystarczy pójść do niego, uspokoić i śpi dalej. Wstaje około 7 rano.
A ja? Cóż, nie bardzo jest czas na to, aby zastanawiać się nad tym, jak się czuję. Muszę dać radę i już. Jestem potwornie zmęczona, nie mam problemu z zaśnięciem o dowolnej porze dnia, w dowolnym miejscu :) Zauważyłam jedną zmianę - wciąż jestem głodna! Jem, jem i jem. Na szczęście na wadze tego nie widać. Karmienie piersią i mnóstwo obowiązków robią swoje. Mam mniej niż przed ciążą :)
Oby kolejny miesiąc przyniósł jako taką stabilizację i nieco więcej snu, a będzie naprawdę dobrze.