W komplecie

Udało się. Od wczoraj jesteśmy w domu w piątkę. Nie wierzyłam, że tak będzie, a jednak :)

Z samego rana pojechaliśmy z Frankiem na badanie krwi. Przy okazji osłuchał go też lekarz. W szpitalu dowiedzieliśmy się, że wyjście Jagody stoi pod znakiem zapytania, bo w nocy jaśnie panience znowu odechciało się jeść. Ręce mi opadły. Znowu wszystko szło nie tak, jak miało.

O 11 zadzwoniliśmy do lekarza, dowiedzieć się, co z naszymi pociechami. Okazało się, że poziom bilirubiny w organizmie Frania odrobinkę zmalał (z 11,83 na 11,69), a to oznacza, że nasz maluch walczy z żółtym potworem i nie jest konieczne leżenie pod lampami. Jupi!

Jagoda natomiast zmobilizowała się i rano pokazała, że jednak jeść potrafi i chciałaby w końcu pojechać do domu. 

Natychmiast po odłożeniu słuchawki nastąpiło szybkie dmuchanie różowych balonów i szykowanie ubranka na wyjście. Około 14 byliśmy już w domku. W końcu razem. Po raz pierwszy od pamiętnej nocy 19 maja! 

Jak jest? 

Dziwnie. Z jednej strony totalne szaleństwo na dwie pary rąk, z drugiej jakieś dziwne (potwornie uwierające mnie) zobojętnienie. Nie ma czasu rozmyślać nad wyjątkowością zaistniałej sytuacji. Tyle się dzieje. Przewijanie, karmienie, spanie, odciąganie pokarmu, szykowanie obiadu, zabawa z Szymkiem, przewijanie, karmienie... Mężuś podaje mleko Frankowi, ja "męczę się" z Jagodą, która chyba od pierwszych dni swojego życia postanowiła dbać o linię. W porównaniu z bratem je zdecydowanie mniej i wolniej. Czasami trwa to pół godziny  :/ Cóż, z Frankiem początki były identyczne, więc dam radę. To wszystko sprawia, że nie ma kiedy nacieszyć się tym, że oto staliśmy się rodzicami trójki dzieci, że od teraz mieszkają pod naszym dachem trzy wyjątkowe istotki...

Mamy już za sobą pierwszą (i drugą też) kąpiel naszych kurczaczków. Taktyka jest następująca: na pierwszy ogień idzie Franek (jako ten spokojniejszy i szybciej jedzący). Kiedy jest już gotowy, ja podaję mu butlę, a mąż kąpie Jagodę (z tej to dopiero jest iskierka! - niecierpliwa i zdecydowanie bardziej krzykliwa, da nam w kość!). W tym czasie Franek się najada i idzie spać, ja przejmuję Jagodę, a mężuś szykuje kąpiel dla naszego najstarszego dziecięcia. Wczoraj wyszło nam to idealnie. O 20 mieliśmy już wolny wieczór, wszystkie pociechy smacznie spały :) Dzisiaj sytuacja się powtórzyła, więc taktyka, którą obraliśmy, zdaje egzamin.

W nocy też dajemy sobie radę. Jedno z nas przewija, drugie podgrzewa mleko. Potem wspólnie karmimy i niemal równocześnie idziemy spać. Na szczęście pomiędzy karmieniami nie ma żadnego wstawania. Dzieci śpią spokojnie. Nawet Szymek, z którym mieliśmy tyle nocnych przejść zanim pojawiły się bliźnięta, przesypia ostatnio całe noce (odpukać!!!).

Mam nadzieję, że z czasem pójdzie nam jeszcze sprawniej. Niebawem zamierzam zacząć przystawianie maluchów do piersi. Jeśli "załapią", będzie nam dużo lżej - odpadnie całe to szykowanie butelek, odciąganie mleka, podgrzewanie go... Muszę jednak nieco odczekać, żeby bliźniaki nabrały masy i stały się silniejsze. Na pierwszy ogień znowu pójdzie Franek. Już teraz podaję mu mleko w butelce Medela Calma, która pomaga w nauce ssania z piersi. W nadchodzący weekend zacznę przystawiać go "na próbę", żeby zobaczyć czy w ogóle będzie potrafił ssać. Jagoda musi na razie dobrze opanować samą umiejętność jedzenia. Podejrzewam jednak, że z piersią łatwo się zaprzyjaźni - już w szpitalu potrafiła pięknie ssać. Niestety później jej się odmieniło...

Łatwo nie jest - nie ukrywam. Wszystko można jednak jakoś zorganizować. Ogromną pomocą jest dla mnie mąż, który bez żadnych oporów kąpie, karmi, przewija, gotuje sprząta... Na razie dodatkowej pomocy nie potrzebujemy. Dużo bardziej martwi mnie to, że nie ma czasu na radość, na ten wyjątkowy zachwyt nad tymi kruszynami. Dla mnie akurat to szalenie ważne. Już za moment nasze noworodki staną się niemowlętami, a ja do tej pory nie miałam okazji spokojnie wpatrywać się w nie przez jedną godzinę. Skupiamy się bowiem na organizacji, na tym, żeby od strony praktycznej było jak najlepiej. A to nie wszystko... 

Tylko ja i one - o tym marzę. Żeby czas stanął w miejscu. Żeby móc je przytulać, głaskać. Żeby zapamiętać na zawsze ich zapach...