Ciii!

Zdecydowanie ku pamięci :)

Ciężka noc. Jedna z wielu, które już za nami i jedna z wielu, które przed nami :)

Po kąpieli koncert zaczyna Franek. Od kilku dni przystawiam go jak najczęściej do piersi. Pił przez ponad pół godziny (aktywnie!), a po chwili okazało się, że nadal jest głodny. Rozpiło się dziecię na całego! Jak to się u nas mówi "zdżarłoby" konia z kopytami (czyt. matkę z cyckami). Przystawiam więc znowu to wygłodniałe dziecię do drugiej piersi. W tym czasie piszczeć zaczyna Jagoda. Jedną ręką trzymam Frania, drugą przytrzymuję smoczek córce, bo oczywiście wypluwa. Mąż usypia Szymka. Pomocy znikąd. Ręce cierpną, syn się denerwuje, Jagoda pręży. Cyrk! W końcu z odsieczą przybywa mąż. Zabiera córę na dół, żeby krzykami swoimi przeraźliwymi nie obudziła Szymka, a ja szykuję butlę Franiowi (bo ten wciąż głodny!!!). Wypija obżarty do granic możliwości. Jeszcze chwile mruczy, stęka i zasypia. Na dole Jagoda wystawia cierpliwość ojca swojego kochanego na wielką próbę. W końcu ona też poddaje się i odpływa. Jest po 21. Mąż zabiera ją do sypialni. Mała budzi się znowu i krzyczy. Mąż bierze ją do łóżka i razem zasypiają.

O 23 powinno być następne karmienie. Oczywiście, śpią jak zabite. Czekam do 23.30 i dopiero wtedy szykuję mleko. Nagle budzi się Szymek, wołając "Tatu! Mamu!" Ja na dole, mąż w sypialni. Przez nianię słyszę, jak woła do mnie zaspany: "Aniu, mały woła, a Jagoda na butli. Idź!". Że co?! Na jakiej butli? Lecę do Szymka. Usypiam. Wchodzę do sypialni. Mąż się budzi i dociera do niego, że bredził przez sen* ;) 

Dzieci - wybudzone na siłę - nie mają ochoty na współpracę. Krzyczą, prężą się, wypluwają. Frankowi charczy w nosie. W ruch idzie Sterimar i Frida. Jeden raz nie pomaga. Za drugim okazuje się, że woda morska właśnie się skończyła. Nosz cholipka! Jakoś udaje nam się ujarzmić nasze dwa "skarby" i kładziemy spać. Zanim zasypiają na dobre, muszę podnieść z łóżka swoje cztery litery jeszcze kilka razy. Odpływam w trzy sekundy (mąż w jedną!). 

O 2.30 jak przez sen słyszę stękanie Franka. Budzi się. Ssanie mu się włączyło. Zmuszam swoje odmawiające współpracy ciało do wstania. Schodzę na dół grzać mleczko. Słyszę, że mąż też się obudził i zabrał się za zmianę pieluch. Karmimy "na śpiocha". Niestety, nie tak szybko będzie mi dane zasnąć - czas przecież na odciąganie mleka. Zwlekam się z łóżka, schodzę na dół, odpalam laktator i komputer jednocześnie. Nadrabiam blogowe zaległości. Człapię do sypialni. Kilka kolejnych stęków Frania i krzyków Jagody i znowu zasypiam. 

O 4.56 budzę się zlana potem - śniły mi się jakieś bzdury. Mąż już na nogach, wyszykowany do pracy. Karmimy dzieci. Budzi się Szymek. Za nic nie chce zasnąć w swoim pokoju, więc zabieram go do sypialni. Zasypiamy dopiero po godzinie. 

O 6.30 Franio znów domaga się mleka, a Jagoda ma focha. I znowu jadę na dwie ręce - karmię i uspokajam. Na szczęście Szymek śpi jak anioł. Kiedy udaje mi się ogarnąć bliźnięta, cichaczem wślizguję się z powrotem do łóżka. Mam nadzieję, że zamknę oko choć na pół godzinki. 

O naiwności! Ledwie przykładam głowę do poduchy, Jagoda znów daje o sobie znać (Znacie to powiedzenie? "Najłatwiejszy sposób, aby obudzić dziecko, to położyć swoją głowę na poduszce"). Grrr... Nie wstaję. Czekam na rozwój sytuacji. 

Szymek zaczyna się kręcić. Nagle otwiera buzię i jeszcze przez sen mówi: "Fjań, Du! Nieee! Ciii! Nie! Ciiiiiiii!**". Taka puenta! Wesołe zakończenie ciężkiej nocy :)

Bo w życiu chyba o to chodzi, żeby dostrzegać miłe ułamki sekund i szybko zapominać o trudnych godzinach...   

Także ten tego...

* Nie pierwszy raz coś mu się wydawało. Kilka dni temu - też przez sen - próbował podnieść mnie, chwytając jak niemowlę :)))
**Nauczyliśmy Szymka, że kiedy bliźniaki płaczą, ma podchodzić do łóżeczka i mówić "ciii", żeby je uspokoić :)