Pozytywów szukanie

Znacie te słowa?

Śmiechu mi trzeba na te dziwne czasy, 
śmiechu zdrowego jak źródlana woda.

Niech mnie kołysze w tej wielkiej podroży 
i niech prowadzi, gdzie śmieszna gospoda.

Niech dźwięczy, męczy, aż do zadyszki
śmiechu mi trzeba przede wszystkim.

Niech się zatrzęsą od śmiechu ściany,
niechaj na zawsze będę nim pijany.

Nie okrutnego, nie cynicznego,
śmiechu mi trzeba bardzo ludzkiego.

Mi też go trzeba. Czuję ogromny niedosyt optymizmu. Nie mam ochoty (ani siły) na uśmiech, na radość. Jedna mała istotka skutecznie mi tę chęć odbiera. Dwie inne dolewają oliwy do ognia. Ale żeby nie było - staram się! Szukam pozytywów. Na ten trudny czas. Czas, w którym dominują: deficyt snu, zmęczenie, rozdrażnienie, nieustannie brzmiący w uszach niemowlęcy płacz i dudniący w całym domu krzyk dwulatka. 

Pocieszam się tymi fotkami. Tymi uśmiechami uchwyconymi w kilku kadrach. Tymi spojrzeniami pełnymi miłości. Tymi wygłupami - śmiesznymi minami i fikołkami. Tymi chwilami, ułamkami sekund, kiedy jest naprawdę dobrze. Kiedy jest pięknie. Kiedy jest tak, jak być powinno...