On wcale nie ma lekko

Długo nie pisałam, długo nie robiłam żadnych zdjęć. Po części z braku czasu, po części z przygnębienia, ale i po części świadomie. Potrzebowałam czasu, żeby spojrzeć na swoje macierzyństwo z innej perspektywy, z niewielkiego dystansu; żeby znowu zrozumieć, że tak, jak jest, jest dobrze; że tak być musi; że inaczej nie będzie; że to, jak jest, nie minie, ale że to po prostu jest nasza nowa rzeczywistość (nadążacie?). Musiałam złapać oddech, żeby ze spokojem przyjrzeć się temu, jakie są nasze dzieciaki i jakie relacje je łączą, a przede wszystkim temu, jak radzi sobie z ich budowaniem (z racji nasilającego się buntu) nasze najstarsze dziecię.

Obserwowałam, jak odnosi się do bliźniaków. Starałam się wczuć w jego sytuację. Próbowałam wejść w jego skórę i spojrzeć z jego perspektywy na to, kto i co go otacza.

I wiecie co? Dotarło do mnie coś, co niby jest bardzo oczywiste, ale zupełnie nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy.

On wcale nie ma lekko! Jego życie nie jest usłane różami, chociaż zapewniamy mu to, co możemy. Wydawało mi się, że nie przeżywa tego, że w domu - oprócz niego samego i rodziców - jest ktoś jeszcze. Jakże się myliłam! Chociaż zazwyczaj tego nie okazuje, z pewnością trudno mu zaakceptować nasze pewne zachowania. Nie wymaga od nas, żebyśmy poświęcali mu calutki swój czas (zwłaszcza że jest aktualnie na etapie "śam!"), ale widzę, że momentami jest mu źle, że musimy zająć się maluszkami, a jemu każemy poczekać. Nawet jeśli chciałabym inaczej, nie mam możliwości zrobić tak, żeby on był spokojny i bliźniaki nie płakały :/ Czasami mam potworne wyrzuty sumienia - że nie zareagowałam w porę, że nie odpowiedziałam, kiedy miał mi coś ważnego do powiedzenia, że zamiast uśmiechu posłałam mu groźne spojrzenie, bo akurat młodsze dziecię wymagało mojej uwagi, a on po raz setny domagał się czegoś... 

A przecież on ma dopiero dwa latka! Chociaż wydaje się nam już taki duży, jest jeszcze malutki. Nie wszystko rozumie, nie radzi sobie z wieloma emocjami. 

A te ostatnie znajdują ostatnio ujście na twarzy i w zachowaniu...

Nasz starszak rodzeństwo uwielbia. Temu nie można zaprzeczyć. Nadal na topie są przytulasy i całusy. Kiedy trzeba, poda smoczki, przyniesie grzechotki, obetrze pieluszką buzie. Słodkie "Godziu" i "Śaniu" wybrzmiewa co chwilę. A jednak nie jest tak kolorowo. Często, kiedy ma dość ich wrzasków, krzyczy "NIE!". W ogóle ostatnio dużo krzyczy :( Kilka razy zdarzyło się, że w przypływie emocji zbyt mocno przydusił rodzeństwo, a ostatnio nawet... ugryzł! Tłumaczymy, że to ich boli, że sprawia im przykrość, ale na niewiele się to zdaje... 

Wierzę, że nie robi tego nam lub im na złość. Raczej z ciekawości lub niewiedzy. Gubi się w trudnych relacjach międzyludzkich i próbuje rzeczy, o które go nie posądzaliśmy.

Wierzę też, że to tylko gorszy moment, że to przejściowe. Zapewne żadnemu pierworodniakowi nie jest łatwo. Wcześniej rodzice są tylko dla niego, później muszą podzielić swoją uwagę na dwoje, troje... I nieważne czy różnica między nim a młodszym rodzeństwem wynosi rok, czy dwadzieścia lat - od momentu pojawienia się kolejnego dziecka w rodzinie wszystko się zmienia. 

Nasz maluch eksperymentuje z emocjami. Na początku tego nie było. Teraz często buntuje się, krzyczy. Zdaję sobie sprawę, że to wynik nie tylko walki o nasze zainteresowanie, o odciągnięcie naszej uwagi od bliźniąt, ale i ciągłego rozwoju, nieustannego zdobywania nowych umiejętności, z nadmiarem których trudno sobie poradzić. Inne  starszaki "uwsteczniają się", próbując naśladować młodsze rodzeństwo. Jeszcze inne zamykają się w sobie, tworząc barierę nie do przeskoczenia... Co lepsze/gorsze? Nie umiem powiedzieć...

Ale będzie lepiej, to wiem na pewno! Przetrwamy to jakoś, prawda synku? Jeszcze trochę i zbudujemy relacje, że mucha nie siada!