Miasto 44

Po 3 latach przerwy wybraliśmy się z mężem do kina. Mogliśmy pójść na coś lekkiego, coś "randkowego", ale kiedy człowiek urywa się z domu po tak długim czasie, chce zobaczyć coś, co jest tego warte. Komedię romantyczną to ja mogę sobie w domu obejrzeć, przy lampce wina i świetle świec, coby romantyczniej było niż w kinie. Jako że tematyka II wojny światowej na ekranie to mój konik, padło na "Miasto 44".

Niewiele jestem w stanie o nim napisać...

Nadal się zbieram. Rozpadłam się na milion kawałków i ciężko mi się odnaleźć. Zdawałam sobie sprawę z tego, że będę musiała ten film odchorować, ale nie spodziewałam się czegoś takiego. Jestem powalona na emocjonalne kolana i póki co nie umiem się z nich podnieść. 

Film jest dziwny. Zdecydowanie inny niż te, które podejmują podobną tematykę. Jednocześnie piękny i brzydki. On nie zmusza do myślenia - on totalnie wywraca nasze myślenie do góry nogami! Pierwsze określenie, jakie przyszło mi do głowy, to przerażający. Nie dlatego, że tyle w nim zła, tyle śmierci, tyle bezsensownej tragedii, tyle okrucieństwa bez jakichkolwiek upiększeń, ale dlatego, że to prawda; że TAK BYŁO! Deszcz ludzkiej krwi, obłęd, irracjonalne decyzje... 

To nie jest film, w którym ktoś przeżywa. Nie ma ocalonych. Nie czeka się na happy end, nie myśli się, który z bohaterów przeżyje, ale kiedy zginie. 

Nie jestem w stanie wyobrazić sobie siebie w tamtych czasach. Nie wyobrażam sobie takich czasów teraz...

Po zakończeniu seansu ludzie wychodzili w ciszy. Niektórzy się przytulali... 

W drodze do domu płakałam... Do męża powiedziałam tylko tyle, że chyba nie doceniamy tego, co mamy... 

A po powrocie z kina, poszłam od razu do pokoju Szymka, żeby na niego popatrzeć i pocałować w czoło...