Poszła baba do... dietetyczki

Ano poszła.

Bo chciała zrobić coś dla siebie.

Bo chciała się dowiedzieć, co robi nie tak.

Bo chciała przekonać się, ile ma za dużo, a czego za mało.

Bo potrzebuje bata nad sobą, żeby być nauczyć się wymagać od siebie dla siebie.

Bo liczyła na ciekawą, mądrą i zdrową dietę, która nie będzie tylko ograniczać.

Na wizytę czekała 3 długie miesiące, bo tylu chętnych...
Poszła i... rozczarowała się na maksa.

Raz - okazało się, że pani dietetyczka jest w zaawansowanej ciąży, co oznacza, że bata nie będzie, bo pani pójdzie na macierzyński i tyle ją widziano

Dwa - wyszło na jaw, że tkanki tłuszczowej ma zdecydowanie za dużo (ale tu bije się w pierś, że to wyłącznie jej wina - jej i jej słabości), uwzględniając nawet to, że zima za pasem (o, a za pasem właśnie najwięcej!).

Trzy - badania, na które wydała ciężkie macierzyńskie pieniądze, ujawniły niekorzystny wpływ uwielbianych słodyczy (ponowne bicie się w pierś).

Cztery - otrzymała dietę, która kompletnie do niej nie pasuje. Dlaczego? Niby wszystko w niej zjadliwe i lubiane, ale jakieś takie nudne. Nic tylko kanapka z czymśtam albo jogurt.

Pięć - jakiś czas temu postanowiła przestawić się na zdrowszą kuchnię. Czyta etykiety, szerokim łukiem omija wszystkie E i syropy glukozowo-cośtam, a tu czarno na białym dostała wskazówki, że ma sięgać po słodzony jogurt, batonik fit, który fit nie jest czy budyń instant. To się kłóci z rozumem! Na Boga! (chociaż On nie ma tu nic do rzeczy) Czy to normalne, żeby dietetyczka nie wiedziała, co w tych produktach się czai?

Dieta NIE MOŻE być taka. Bo co z tego, że ogranicza ilość spożywanych pokarmów, a tym samym kalorii, skoro jest monotonna, niesmaczna i niezbyt zdrowa? I to wcale nie jest tak, że szukam wymówek, bo:

Ja po prostu chcę czegoś innego niż się pani dietetyczce wydaje. Ja nie chcę tylko stracić kilogramy. Ja chcę zmienić wszystko (mówiłam jej o tym, ale chyba nie dotarło).

Są pewne rzeczy, których się trzymam - jem 5 posiłków dziennie, nakładam sobie mniejsze porcje, unikam słodyczy, polubiłam (szczerze!) otręby i płatki owsiane, staram się opanowywać wieczorny napad głodu, ale nie zamierzam ani się torturować, ani truć. 

Miesiąc temu postanowiłam zmienić kilka złych nawyków żywieniowych naszego domu. Przeczytałam cudowną książkę "Zamień chemię na jedzenie", niedawno dokupiłam jej część drugą z przepisami, znalazłam TĘ stronę i postanowiłam - JA TEŻ TAK CHCĘ. Od tego czasu nasza kuchnia przechodzi stopniową rewolucję, a ja sama przyzwyczajam się do nowego. Zabraliśmy się nawet za robienie domowej wędliny, a sobota została okrzyknięta dniem zdrowych wypieków (o tym niebawem).

Nie zamierzam trzymać się sztywno swojej indywidualnej diety - opracowanej przez panią dietetyczkę na zasadzie "kopiuj-wklej" (w jej wskazówkach znalazły się fragmenty, które dotyczą innych pacjentów, a nie mnie). I niech Wam się nie wydaje, że widocznie wybrałam kiepsko - pani jest oblegana i polecana. Nie interesuje mnie dieta, którą mi zaoferowała. Jednocześnie muszę przyznać, że nie żałuję wydanych pieniędzy, bo przynajmniej przebadałam się dokładnie i dotarło do mnie, na czym naprawdę mi zależy. Skupiam się na zmianie stylu życia, bo to proces, który zaowocuje i lepszą figurą, i zdrowiem. Walczę o siebie, walczę o moich bliskich. 
Walczycie ze mną?