Tatuś w paśy

Zaczęło się już po kąpieli.

Ze łzami w oczach odmówił pacierza. Później uspokoił się. Wypił ulubione kakao, wysłuchał bajki i... rozpłakał się na całego. Bo niby wszystko było ok. Nie pominęliśmy żadnego wieczornego rytuału. A jednak to nie było to, bo... nie było taty. Tata pojechał "do paśy" i nie wrócił na noc :( Ile się nagadałam, że tatuś pojechał bardzo daleko, że nie miał siły wrócić, że musi spać w hotelu (takim innym domu), że jak się jutro obudzi, to tata przyjedzie... Na nic się to zdało, bo taty nadal nie było. Jedyne co mi przyszło do głowy, to rozmowa telefoniczna - z tatą rzecz jasna! Tatuś pytał, jak mu minął dzień (takiego słowotoku dostał, że byliśmy w szoku!), tłumaczył, dlaczego nie wrócił na noc do domu, zapewniał, że kocha i że wróci. I niby wszystko było ok, ale kiedy chciał się rozłączyć - w oczach znowu wielkie łzy. Jakoś udało mi się go uspokoić. Chciał się przytulać i kazał głaskać się po głowie. W końcu zasnął... Ufff, odetchnęłam z ulgą. Spokój nie trwał jednak długo. O północy znowu się zaczęło :( Krzyk był taki, jakbym ze skóry obdzierała, a ja tylko uspokajałam... Nie dał się przekonać, że wszystko jest w porządku. Nie chciał wypuścić z objęć, a co dopiero z pokoju. Jedyne rozwiązanie - będziemy spać razem. Z radością przystał na ten pomysł. Cichutko położył się ze mną w sypialni, chwycił za rękę i powoli odpływał, co rusz powtarzając "tatuś nie ma, tatuś w paśy"... W duchu modliłam się, żeby bliźniaki się nie obudziły, bo trójka płaczących dzieci to za dużo na moje nerwy i możliwości. 

Rano wstał rześki, wypoczęty i jak zwykle radosny :) Jak co dzień zrobił bałagan w pokoju, wycałował siostrę na dobry początek dnia (brat jeszcze słodko spał), poczytał jej bajkę. A zapytany o tatę z uśmiechem na twarzy odpowiedział "tatuś domu nie, tatuś paśy, niuniu ho".

A co na to tatuś? Współczuł mi bardzo, ale cieszył się również. Z czego? Ano z tego niezaprzeczalnego dowodu na tęsknotę dziecięcia za ojcem swym kochanym. Rzadko bowiem doświadcza tego uczucia :) 

PS. Jak ja nie lubię takich dni - za oknem szaro, buro, wilgotno. Nawet zdjęcia porządnego pstryknąć nie umiem :( Chcę wiosny!