Pół roku

Pół roku temu leżałam już w sali nr 13 na oddziale położniczym. Dochodziłam do siebie po cc. Powoli odzyskiwałam czucie w nogach, na których miałam stanąć około 22.00. Czułam i ulgę (że wszystko dobrze się skończyło), i strach (o dzieci, których nie miałam obok siebie). 

Dziś, choć trudno w to uwierzyć, te maleństwa kończą pół roku.  

Jagódko,

piękna z Ciebie dziewczynka. Masz delikatne rysy buźki i smukłą sylwetkę. Będzie z Ciebie śliczność. Jak na półroczną kobietkę jesteś drobniutka. Nadal nosisz ubrania w rozm. 62-68 (lub 3-6 mies.). Ważysz ok. 6,5 kg. 

Na Twojej główce pojawiły się w końcu włoski. Choć urodziłaś się z ciemnymi, jak nic zaprogramowana jesteś na blond! Nie mogło być inaczej, skoro i ja, i tatuś mieliśmy jasne.

Śpioszek z Ciebie! Przesypiasz prawie całe noce, budzisz się tylko na jedno karmienie i od razu zasypiasz ponownie. W ciągu dnia nadal ucinasz sobie dwie drzemki - jedną króciutką przed południem, drugą trzy-, czterogodzinną po południu. Zawsze budzisz się spokojnie, powoli, z uśmiechem na twarzy, fikając radośnie nogami.

W minionym miesiącu miałaś okazję spróbować nowych smaków. Pierwsza łyżeczka jabłuszka nie przypadła C do gustu, ale później było już lepiej. Nie jesteś głodomorem (jak Twój brat), ale i nikt od Ciebie tego nie wymaga. Jak na delikatną istotkę przystało delektujesz się jedzeniem, a nie pochłaniasz, co Ci dają.

Nadal jesteś bardzo silna. Dźwigasz się już do siadania - wystarczy podać Ci ręce. Lubisz bawić się rączkami i zabawkami. Pięknie chwytasz i obracasz przedmioty, potrząsasz nimi i je gryziesz. 

Jesteś zaczepna. Tak długo wpatrujesz się w kogoś i wydajesz z siebie delikatne odgłosy, dopóki nie odwzajemni Twojego zainteresowania. "Mówisz" subtelnie, trzeba się wsłuchać w to, co masz nam do powiedzenia.

Franeczku,

Ty to jesteś chłopisko! W życiu bym nie pomyślała, że tak szybko nam urośniesz, zaczynając od wagi 2,6 kg. Przegoniłeś już swego starszego brata. Ważysz ok. 8,5 kg i nosisz ubrania w rozm. 74/80. 

Masz wielkie piękne oczyska. To one przykuwają uwagę każdego, kto na Ciebie patrzy. Mówią, że typowy z Ciebie chłop (cokolwiek to znaczy). Zazwyczaj masz poważną minę, ale łatwo Cię rozśmieszyć. Jesteś głośny - jeśli chcesz zakomunikować coś światu, usłyszą Cię wszyscy w promieniu kilkuset metrów. Głośno śpiewasz, głośno domagasz się jedzenia, głośno okazujesz radość. Równie głośno płaczesz. Potrafisz w jednej chwili postawić cały dom na nogach.

Nadal jesteś przeciwnikiem spania w ciągu dnia. W nocy, o dziwo, dorównujesz siostrze. Nad ranem lubisz lądować przy moim boku. Dzień to loteria. Zazwyczaj śpisz trzy razy - niestety, bardzo krótko (pół godzinki). Nie mogę pojąć, że to Ci wystarcza, ale ok, zaczynam się przyzwyczajać.

W kwestii jedzenia nic się nie zmieniło - nadal masz wielki apetyt, także na nowości. Kiedy Cię karmię, trzymasz moją rękę i "pomagasz" wkładać łyżeczkę do buzi.

Masz jeszcze większą ochotę do siadania niż Jagodzia. Wystarczy Ci jeden nasz palec i już siedzisz. Położony na brzuszku przewracasz się na plecy lub obracasz wokół własnej osi. Precyzyjnie sięgasz już po to, co Cię interesuje i rzecz jasna - od razu wkładasz to do buzi.

Już nie jesteś łysolkiem - rzucił Ci się włos na głowę. Ciemniejszy niż siostrzyczce, ale jaśniejszy niż miałeś zaraz po urodzeniu. 

Pięknie i piękni nam wyszliście. Nie wiem, jak to się stało, że cała Wasza trójka taka fajowa, ale raduje nas to bardzo. Dumni jesteśmy i z Was, i z siebie. I wdzięczni, że możemy być Waszymi rodzicami. Cieszymy się, każdym dobrym dniem, a te gorsze staramy się przetrwać najlepiej, jak umiemy.
Kochamy Was, bąki! BARDZO!