Idź sobie, roku 2014!

Rok temu pisałam, że 2013 był dobry. Wydarzyło się dużo pięknego, mało złego. Dziś nie mogę tego powiedzieć.

Owszem, mijający rok pod wieloma względami był dobry. Szczęśliwie powitaliśmy na świecie Jagódkę i Frania. Nasze rodzicielstwo dopełniło się. Cieszyliśmy się zdrowiem. Radość sprawiał nam cudownie rozwijający się Szymek. Żyliśmy godnie, nie musieliśmy obawiać się o sprawy doczesne, choć nie da się ukryć, że pięcioosobowej rodzinie żyje się trudniej niż trójce. Na blogu trochę ponarzekałam na swój matczyny los - na wieczne zmęczenie, niewyspanie... To nie są jednak problemy, a już na pewno nie powody do smutku.

Niestety, końcówka roku nie jest dobra. Jest bardzo, bardzo smutna. Kilka miesięcy temu dowiedzieliśmy się o chorobach kilkorga naszych bliskich. We wrześniu pożegnaliśmy wujka, który wiele tygodni cierpiał okrutnie. Kiedy umierał, jego żona dowiedziała się o swojej chorobie. Minęły tylko 3 miesiące, a ona... odchodzi. Jeszcze tydzień temu ściskałam się z nią na Wigilii, a dziś leży w szpitalu i gaśnie w oczach. Serce mi pęka. To niewyobrażalna tragedia. Taki bieg wydarzeń sprawia, że zaczynam wątpić. Nie umiem zrozumieć sensu takiego cierpienia. Czuję bezsilność, strach i wielki żal do... w zasadzie nie wiem do kogo.

Gdyby wziąć pod uwagę tylko naszą pięcioosobową rodzinkę, musiałabym przyznać, że jest cudownie. Jednak nie jesteśmy na tym świecie sami. Wpisujemy się w szersze kręgi rodzinne. To nasza historia, nasza tożsamość. Moja właśnie się rozpada i sprawia mi to wielką przykrość. Ktoś powie "taki los". Tak, taki los, ale trudno się z nim pogodzić, zwłaszcza w momencie, kiedy zaczynają odchodzić najbliżsi i dociera do nas, że z upływem lat będzie ich coraz mniej.

Boję się nadchodzącego roku. Boję się, że może być jeszcze gorzej. Z drugiej strony - po takiej burzy musi wyjść słońce, prawda?

Życzę wszystkim słońca właśnie!