Sen

Miałam sen.

Śniło mi się, że spotkałam koleżankę z liceum.

Ona piękna, zgrabna, wyfryzowana, w pełnym makijażu. Uśmiechnięta od ucha do ucha. Ja znowu w legginsach, na sportowo.

Poczułam się niepewnie.

Na mój widok krzyknęła z daleka:

-No cześć! Tyle czasu! Co u Ciebie? 

I nie czekając na odpowiedź, dodała: 

- Wiesz, ja pracuję w tej kancelarii adwokackiej tam za rogiem. Mówię Ci - świetna robota! Nie mogłam trafić lepiej. No i męża tam znalazłam! A mieszkam na tym nowym osiedlu. Wybudowaliśmy się w zeszłym roku. No, a Ty? No mów!

No to mówię jej, chociaż już wiem, że ta rozmowa nie skończy się miło. Dla mnie. 

Czuję zakłopotanie.

Mówię, że nauczycielką zostałam. Że mam męża i trójkę dzieci ("O! Aż tyle? Wow!"). Że mieszkamy w małym domku na wsi. Że teraz zajmuję się dziećmi i że nie wyobrażam sobie, że mogłabym je zostawić...

Przerwała mi: 

-A pamiętasz Kaśkę? Wyjechała do Stanów. Jest tam modelką. Byliśmy u niej miesiąc temu, wracając z wakacji. A Wy gdzie ostatnio byliście?

- No wiesz, nam trochę trudniej wyrwać się z domu z małymi dziećmi.

- Yyy, no tak.

Poczułam się podle. Było mi wstyd. Wstyd, że nie dorobiłam się tego, co ma ona. Wstyd, że nie wyglądam jak ona. Że wyszłam na nudziarę. Że moje życie w ogóle jej nie interesuje.

Przez moment było mi nawet wstyd, że mam takie życie, jakie mam...

Atmosfera przygasła. Uśmiechy stały się udawane, a rozmowa nie kleiła.

Rozstałyśmy się, życząc sobie "wszystkiego dobrego"...

Później śniło mi się jeszcze i śniło, ale po przebudzeniu pamiętałam tylko o tym "spotkaniu", a właściwie o tym, co wtedy czułam.

Spojrzałam w lustro, myjąc zęby i mnie olśniło. Wywróciłam oczami i uśmiechnęłam do siebie. 

Dlaczego?

Bo gdyby doszło do tego spotkania w realu, to nie ja czułabym się głupio, tylko moja znajoma! Nie ja chciałabym zapaść się ze wstydu pod ziemię. Nie ja miałabym wyrzuty sumienia, że źle pokierowałam swoim życiem.

To ja zagadałabym ją opowieścią o moim cudownym życiu - o dzieciach, o mężu. Z uśmiechem na twarzy i dumą w oczach mówiłabym jej, że wszystko wspaniale nam się ułożyło. Że jest tak, jak sobie wymarzyliśmy. Że nasze życie jest cudem. Że dzień po dniu doświadczamy jego niezwykłości. Że nic innego nie może się z tym równać.

Mówiłabym jej też, że nie ma nic ważniejszego niż rodzina. Że co tam wyjazdy, co tam wielki dom - bez dzieci to nie ma sensu.

Nie byłoby mi wstyd, że mam na sobie zwykłe legginsy, a nie kieckę za tysiąc, bo przecież ja legginsy uwielbiam, a sukienki biurowe mnie krępują. Nie żałowałabym, że nie mam makijażu, bo tuszowanie rzęs w zupełności mi wystarczy.

Bo każdy ma takie życie, jakie chce mieć, jakie lubi, z jakim jest mu dobrze.

Uśmiechnęłam się jeszcze raz do lustra. Z pokoju Szymka doszły mnie: "Mamuś, noćni!". Parsknęłam.

Oto moje życie.

Najlepsze.