Pierwsza TAKA Gwiazdka...

...i jeśli mam być szczera - mam nadzieję OSTATNIA.

Przygotowania do świąt minęły spokojnie. Zdążyliśmy ze wszystkim. Umyliśmy okna, w salonie stanęła choinka, prezenty zostały własnoręcznie zapakowane, w kuchni unosił się zapach barszczu, krokietów, bigosu, rybki po grecku, sernika... Chociaż Wigilię spędzamy z naszymi rodzinami, lubimy upichcić wszystkie smakołyki samodzielnie. Dzieci były kochane. Bliźniaki kilka dni przed świętami zaczęły przesypiać calutkie noce (i tak jest do dziś!), a Szymek pięknie zajmował się zabawą.

Niestety, same święta nie były takie, jak to sobie zaplanowaliśmy czy wymarzyliśmy. Było nerwowo i szybko. A to Franio na rękach, a to Jagoda zapłakała, a to oboje w jednej chwili zgłodnieli, a to Szymek dopominał się uwagi... Co innego zajmować się jednym dzieckiem, a co innego mieć trójkę do ogarnięcia. 

Nie mam pojęcia, kiedy te trzy dni minęły...

Najpierw jedna Wigilia u teściów. W biegu. Po dwóch godzinach pakowanie do samochodu i wyjazd do drugich dziadków. Bliźniaki rozdrażnione (bo długość i jakość drzemek zaburzona), a Szymek zmęczony dotychczasowymi atrakcjami. We własnym domku byliśmy o 22. Szybka kąpiel i natychmiastowy sen. Chcieliśmy jeszcze posiedzieć, tak tylko we dwójkę, żeby nacieszyć się sobą i tym wyjątkowym czasem... Wytrzymaliśmy 15 minut. Oczy same się zamykały.

Kolejny dzień umknął równie szybko. Byli goście, a goście to gwar i zamieszanie. Tego nasze najmłodsze pociechy nie tolerują. Nie mogły skupić się na zabawie. Marudziły i sporo płakały.

Trzeci dzień świąt był najlepszy. Dużo spokojniejszy. Domowa kanapa, domowa podłoga, domowe zapachy okazały się największym dobrem. Wybraliśmy się tylko na małą przejażdżkę, żeby zobaczyć żywą stajenkę betlejemską. Szymek miał atrakcję, a my oderwaliśmy się od stołu. 

Na myśl o minionych świętach jest mi źle. Smutek dominuje nad radością. Miało być wyjątkowo, bo w piątkę, bo pierwsze święta bliźniąt, bo Szymek już taki "kumaty", bo bez ubiegłorocznego strachu o ciążę... Niestety, w pamięci wyryło się tylko tyle - pęd, rozdrażnienie, kilka rozmazanych zdjęć... Nawet smak świątecznych potraw jakoś mi uleciał. Były piękne prezenty i miłe życzenia, ale czegoś zabrakło. Czego? Chyba zwyczajnie magii. 

Nie, nie narzekam i nie szukam dziury w całym. Po prostu wiem, co było nie tak. A najgorsze jest to, że nawet gdybym chciała, żeby było inaczej, i tak nie mogłam niczego zmienić. Dopóki dzieci nie podrosną, dopóki będziemy chcieli spędzać Wigilię z każdą rodziną, dopóty mało świąteczne święta gwarantowane...