Błysk w oku

Ci z Was, którzy fejsbukowi są, wiedzą już, że po długim czytelniczym lenistwie wzięłam się w końcu za książkę. Na pierwszy ogień poszedł "SOR". Dopiero zaczęłam przygodę z tą lekturą, a już tysiąc myśli w głowie. 

Jarka Szulskiego wielbię nie od dziś. Za to, jakim jest nauczycielem. I za podejście do życia. I stosunek do człowieka. I specyficzne poczucie humoru. Jego "Zdarza się" przeczytałam jednym tchem i... najpierw się zachwyciłam, później wpadłam w depresję (że ja tak nie umiem i nigdy umiała nie będę, że systemu nie pokonam...), by po jakimś czasie powstać, wziąć się w garść i powiedzieć sobie "spróbować nie szkodzi". Ale dziś nie o tym - jeszcze przyjdzie pora na tematy okołoszkolne.

Od wczoraj zaczytana jestem w drugiej książce Szulskiego. Czytam, czytam i czytam. I wyczytuję m.in. takie słowa:

"Szkoła przypomina dziś ryzykowną psychoterapię, po której pacjent (czyli uczeń) ma ochotę się zabić. Moja siostra, prowadząca nieźle prosperującą firmę public relations, nazywa to, co obserwuje u starających się o pracę absolwentów, "szokiem pooświatowym". Szok pooświatowy charakteryzują między innymi półotwarte usta wyrażające nostalgiczne zdumienie (nie zdziwienie światem, a zdumienie właśnie), mętny wzrok i ogólnie otępiały, nieskażony myślą wyraz twarzy. I posępny brak błysku w oku. Najgorsze, do czego można doprowadzić w szkole: pozbawić ucznia błysku w oku."

I tak sobie myślę, że ten Szulski to mądry facet jest. Nie tylko dlatego, że ma rację, ale też dlatego, że otwiera oczy na wiele spraw, wydawałoby się oczywistych.

Niestety, nie tylko szkoła pozbawia tego błysku w oku. Narzeka się na nią, twierdzi się, że to samo zło, że zamiast wychowywać - psuje, ale to nie jest cała prawda. Od ponad 3 lat tkwię w szkolnym zawieszeniu, a potrafię wymienić wiele sytuacji, które są tego przykładem. 

Wkraczając w dorosłość, wcale nie jesteśmy lepsi od nauczycieli, którzy "zniszczyli" nam życie. Powielamy zachowania, które miały destrukcyjny wpływ na naszą psychikę i postrzeganie siebie. Robimy to innym, bo skoro tak nas nauczono, to nie ma w tym nic złego. Tak łatwo nam niszczyć - radość, wiarę w siebie, optymizm. Uwielbiamy krytykować. Za często mówimy "bo Ty", zamiast "ja też". Taplamy się w morzu narzekania, dobijania i zazdrości. Nie możemy znieść, kiedy komuś się wiedzie, kiedy jest szczęśliwy. Matce, która "siedzi" z dzieckiem w domu mówi się, że się zapuściła, że zdziczała, że się uwsteczniła. I że nawet jeśli mówi, że to jest sens jej życia, to z pewnością kłamie, udaje. Przecież nie można cieszyć się z przebywania z dzieckiem przez okrągły rok, dwa lata, trzy... Kobiecie, która dziecka nie ma (i która mieć go nie chce), a dobiega już trzydziestki piątki wmawia się, że kłamie, bo przecież ona NA PEWNO dziecka pragnie, tylko zaprzecza przed całym światem. I tak naprawdę jest bardzo, ale to bardzo nieszczęśliwa. Wszak my wiemy lepiej...

Zazdrość nas zżera, że ktoś może być naprawdę szczęśliwy. Denerwuje nas, że ktoś może świadomie kierować swoim życiem, dokonywać wyborów, które prowadzą do jasno określonego celu. Inni realizują swe marzenia, podczas gdy my tkwimy w miejscu i jedyne, co potrafimy zrobić, to próbować im w tym przeszkodzić. Podcinamy skrzydła i mamy z tego niezłą frajdę. Bo skoro nam się nie udaje, to oni nie mogą mieć lepiej. Tak, my też pozbawiamy błysku w oku... Smutne, ale prawdziwe.

Nie lepiej docenić? Dopingować? Podsycać energię i zapał - nawet do czegoś szalonego? A nawet jeśli się komuś noga powinie, nie dobijać, ale powiedzieć "Spokojnie, to przejściowe. Zamień tę porażkę na sukces. Wierzę w Ciebie!".

Bardzo brakuje mi takiego podejścia. W szkole bardzo dużo rozmawiałam z uczniami. Byli już w takim wieku, że można było. Uczyliśmy się od siebie nawzajem. Starałam się traktować ich jak partnerów, zachowując dystans. W życiu prywatnym też tego bym sobie życzyła. Rozmowy, która ciągnie się długimi godzinami, a nie urywa po chwili. Rozmówcy, który słucha, rozumie, doradzi, a nie krytykuje i wytyka. Uśmiechu - szczerego, nie podszytego ironią. Uścisku ręki - mocnego, pewnego, nie "z góry". Partnera, który ten blask w moim oku dostrzeże i nie pozwoli mu zniknąć. Znajomych, którzy dzwonią i piszą, bo się stęsknili, a nie dlatego, że szukają tematu do ploteczek. A w tym wszystkim szacunku, szacunku i jeszcze raz szacunku.

Niech nasze oczy błyszczą! Jeszcze nic straconego! 

To pisałam ja - życiowa pesymistka w trakcie nawracania :p