Serce na dłoni

Byłaś ze mną, obok mnie od zawsze. Mojego zawsze. Prawie 33 lata. Nie znam świata bez Ciebie. Brałaś udział we wszystkich najważniejszych wydarzeniach mojego życia. 

Jutro się pożegnamy.

Kiedy wspominam Ciebie, widzę małą Anię, która razem z innymi przedszkolakami spaceruje ulicami naszego miasteczka, niecierpliwie wypatrując w jednej z witryn sklepowych swojej cioci. Dumna byłam, że mogłam Ci pomachać i pochwalić się "To moja ciocia!". Wiem, że Ciebie też to cieszyło, wiele razy mi to mówiłaś. Pamiętam też sklep, w którym pracowałaś. Pozwalałaś mi wykładać towar na półki. Szczególnie zapamiętałam tubki kleju biurowego w zielonym plastikowym pojemniku.

Pamiętam też Twój ślub. Byłam bardzo mała, ale fragmenty wspomnień zachowały się.

Pamiętam narodziny Twojego dziecka, mojego kuzyna. Nawet to, jak razem z mamą stałam pod szpitalem, a Ty pokazałaś nam go przez szybę. Był dla mnie jak brat. Kiedy wracałam ze szkoły, siadałam przy łóżeczku i czekałam, aż się obudzi. A kiedy drzemka była zbyt długa i nie mogłam już doczekać się zabawy z nim, szurałam go po nodze i wybudzałam. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe :)

Pamiętam większość imprez rodzinnych z Twoim udziałem. I Twoją ręcznie robioną czekoladę z pokruszonymi ciastkami. I papierówki zbierane pod drzewem w Waszym ogrodzie...

Pamiętam upominki, którymi obdarowywałaś mnie, a później moje dzieci. Drobiazgi, ale zawsze cieszyły. Zresztą żadne dziecko nie wyszło od Ciebie z pustymi rękami. Takie miałaś dobre serce. 

Pamiętam Twoją niesamowitą pamięć do nazwisk i dat. Bez kłopotu recytowałaś dokładne daty urodzin wszystkich siostrzenic, siostrzeńców i bratanków, znałaś daty ślubów swojego rodzeństwa. Kiedy zbieraliśmy dane do naszego drzewa genealogicznego, byłaś naszym najlepszym źródłem informacji. Żadna z Twoich sióstr nie posiada takiej wiedzy.

Byłaś moją ciocią, siostrą mojej mamy. Spośród wszystkich córek babci mieszkałaś najbliżej. Byłaś też moją matką chrzestną. Trzymałaś mnie do Chrztu, cieszyłaś się, kiedy szłam do Pierwszej Komunii, wzruszona składałaś mi życzenia, gdy brałam ślub, a kiedy urodziły się moje dzieci, dzwoniłaś z gratulacjami.

Chociaż nie ukończyłaś prestiżowych uczelni i nie zdobyłaś zacnych tytułów, byłaś dobrym człowiekiem. Prostym i uczciwym. Nikogo nie dałabyś skrzywdzić. 

Ostatnie miesiące nie były dla Ciebie łatwe. Najpierw - po długich tygodniach patrzenia na wielkie cierpienie - pożegnałaś męża. Później dowiedziałaś się o swojej chorobie. Podjęłaś trudną i męczącą walkę - o każdy kolejny dzień, o możliwość bycia z synem, o życie. A żyć chciałaś bardzo! Tak bardzo, że nie dopuszczałaś myśli o najgorszym...

Byłam u Ciebie w piątek. Byłaś taka zmęczona walką o każdy oddech. Czułaś moją obecność? Słyszałaś mnie? Wierzę, że tak. Mam wielką nadzieję, że słyszałaś każdego, kto w ostatnich dniach odwiedził Cię w szpitalu.

Kiedy odchodziłam, powiedziałam Ci na ucho "Bądź dzielna!". Teraz wiem, że Ty dzielna byłaś. To ja muszę dziś być dzielna i uwierzyć, że to nie koniec. Że to wszystko nie może tak się skończyć. Że kiedyś znowu się spotkamy.

Do zobaczenia, ciociu!

[*]