Matka wybrakowana

Nieznośnie odczuwam ostatnio braki. Brak snu, brak sił, brak czasu, brak chęci... Energia, której jeszcze kilka tygodni temu miałam w nadmiarze, wyczerpała się za szybko. Znowu zwolniłam, znowu odpuściłam zbyt wiele spraw.

Jeśli jeszcze raz ktoś kiedyś mi powie, że z małymi dziećmi jest trudno, ale potem - z upływem kolejnych miesięcy - już coraz lepiej, to zacznę gryźć. Nic bardziej mylnego! Może i obsługa ich jest łatwiejsza, ale pracy trzy razy więcej.

Franko zasuwa po całej podłodze. Wlezie w każdy kąt, chwyci wszystko, co wpadnie mu w ręce i oko. Trzeba pilnować nie tylko tego, żeby nie zabrał się czasami za kable, ale i za zabawki Szymka, które z łatwością zniszczy, wkładając do buzi. Biega więc starszak za młodszakiem i wyrywa mu z rąk to, co znalazło się tam niesłusznie. Krzyczy przy tym "Franiu, nie! To Szymka, nie Frania!".

Godziula - jak na księżniczkę przystało - lubi leżeć i pachnieć. I kaprysić przy tym okropnie. Leniuch nam się trafił. Za nic nie można nakłonić jej do "podbijania świata", do tej dziecięcej ciekawości - nieokiełznanej i nieograniczonej. Skóra mi cierpnie na samą myśl, że pewnie niedługo zaczną się komentarze, że jeszcze nie siedzi, że powinna już raczkować...  I jeszcze taki z niej niejadek... Pediatra kazała pojawić się na minibilansie, kiedy maluch yskończą 9 miesięcy. To już. A nasza lala zwyczajnie nie czuje potrzeby. Martwię się. 

Pomiędzy nimi Szymon. Nasze zwierzątko stadne. Nie lubi bawić się sam. Krok w krok za nami, przy nas. I "Mamuś, chodź, tańczymy kółko graniaste", i "poproszę soku",  i "Mamusiu, nocnik!"... I gada jak najęty. Ledwo oczy otworzy już "Mamusiu, obudzi-em się! Ciemno nie, jasno. Szymek bawi! Puzzlami! I jeszcze klockami!". 

I jeszcze ja - wyczerpana, bez sił. W nocy nie mogę spać, rano budzę się zmęczona i obolała. Cierpię z powodu bólu pleców. Zawsze tak było - czy to stres, czy zmęczenie - kumulowało się w kręgosłupie. Rozdrażniona jestem, denerwują mnie błahostki. Chodząca mina. Bez kija nie podchodź.

Dzień za dniem ucieka, każdy niemal taki sam. Wiosna za pasem (podobno). Nie mogę się jej doczekać. Już samo słońce sprawi, że będzie się chciało więcej, bardziej; że energia wróci. Czas się opamiętać. Szkoda byłoby zmarnować to, nad czym tak ciężko pracowałam. Nie odpuszczam. Wracam na tor, którym podróżowałam jeszcze kilka dni temu. Dzieci ogarnę, obiad ugotuję, poćwiczę i będzie dobrze! 

A dzieci - jak to dzieci - rosną, rozwijają się, dokazują... O, właśnie tak: