Na łasce oddziału ginekologiczno-położniczego

Już niemal 10 miesięcy minęło od urodzenia bliźniaków, a ja wciąż nie spisałam swoich wrażeń i doświadczeń z pobytu na oddziale ginekologiczno-położniczym. A przecież deklarowałam, że to zrobię - o TU. Myślałam, że z upływem takiego czasu łatwiej będzie to zrobić, bo dystans do pewnych spraw pozwoli na większy obiektywizm, ale myliłam się. Wszystko skończyło się dobrze, ale żal o wiele spraw pozostał żywy...

Żeby nie było - spotkałam na swej szpitalnej drodze wiele aniołów, które pocieszały, wspierały i pomagały. Niczym dobre duchy zjawiały się położne, które zawyżały minimalnie wagę Frania niejadka, żeby przypadkiem nie zabrali mi go na oddział neonatologiczny albo wyszukiwały najmniejsze w całym szpitalu ciuszki, żeby nasze szkraby wyglądały przyzwoicie. 

Niestety, wciąż wiele ważnych spraw kuleje i mam wrażenie, że nie robi się nic, żeby to poprawić. Smutne jest też to, jak wiele zależy nie od przepisów, ale od ludzi - od ich chęci, humoru i charakteru. 

Będę wymieniać w punktach, bo tak najłatwiej.

1. Wciąż nie rozumiem, dlaczego nie pozwala się partnerowi pobyć z rodzącą, gdy ta SAMA przebywa w sali ogólnej. Kiedy zaległam na szpitalnym łóżku w środku nocy, nie było obok żadnej kobiety, która rodziła (pojawiła się dopiero rano). Mojego męża wyproszono z sali, kazano czekać mu w korytarzu, po czym łaskawie pozwolono mu się ze mną pożegnać i kazano jechać do domu. Co by się stało, gdyby posiedział przy mnie godzinkę, potrzymał za rękę, uspokoił? 

2. Lekarze i pielęgniarki nadal nie potrafią wysnuć wniosków z tego, co się dzieje w innych szpitalach. Co chwila wybucha nowa afera, bo ktoś nie dopilnował swoich obowiązków. Tu stwierdzono śmierć bliźniąt, bo przez kilka godzin ktoś nie potrafił wykonać usg, tam umiera matka z dzieckiem, bo na czas nie wykonano cc. Ciąża mnoga to podobno ciąża podwyższonego ryzyka. Podobno... Kiedy przeniesiono mnie na oddział ginekologiczny, żebym tam przeczekała do porodu, przez kilka godzin nie zajrzał do mnie żaden lekarz. Nie podłączono mi też ktg!!! Dwa razy pojawiła się pielęgniarka, która na 3 sekundy przyłożyła do brzucha detektor tętna płodu, mówiąc, że wszystko jest ok. Kazali tylko liczyć ruchy dzieci. A ja ich nie czułam... Kiedy dziś o tym pomyślę, mam ciary na plecach. W tamtej chwili nie byłam  w stanie upomnieć się o swoje, bo leżałam plackiem, modląc się o wyciszenie skurczy, ale gdyby coś stało się dzieciom, nie wybaczyłabym ani sobie, ani personelowi...

3. Akcja porodowa przebiegła bardzo sprawnie. Jestem za to bardzo wdzięczna. Nie musiałam godzinami czekać, aż ktoś się mną zajmie. 20 minut i wszystko było gotowe. Ale dlaczego, pytam się, NIKT nie powiedział mi później, że podczas przecinania powłok uszkodzono skórę Jagody? Nacięto ją skalpelem na plecach. Nie usłyszałam ani jednego słowa na ten temat. Pamiętam moment, kiedy to się stało, bo lekarce wypsnęło się "cholera!". Naprawdę tak trudno lekarzowi powiedzieć o takiej sprawie? Nie mam żalu, że tak się stało. Takie rzeczy się zdarzają. Mam żal, że nikt nie miał cywilnej odwagi wyjaśnić mi, skąd na plecach mojej córki plaster, a pod nią rosnąca wciąż blizna.

4. Wiele razy czytałam smutne historie mam, które opowiadały o złośliwych położnych, które zamiast zachęcać do karmienia piersią, dobijały słowami "To nie ma sensu. I tak nie masz pokarmu". Istnieje jednak druga strona medalu. Wielu położnym nie chce się pomagać w nauce kp, ale są też wściekłe, kiedy kobieta tego nie robi. Bo przecież jakie to wygodne, kiedy wszystkie pacjentki na oddziale karmią piersią. Nie trzeba w nocy chodzić od pokoju do pokoju z buteleczkami mleka. Można się przecież wyspać. Na moje nieszczęście nasze dzieci nie piły z piersi. Co trzy godziny wstawałam, żeby odciągnąć tak cenny dla nich pokarm, ale to obowiązkiem położnych było to mleko podgrzać i mi je przynieść. Godziny karmienia były stałe, ale tylko nieliczne położne się do nich stosowały. Była jedna, która przynosiła mleko co do minuty :) Wyłączałam budzik w telefonie, a ona już była. Mój anioł :) Niektóre spóźniały się kilka minut, ale były też takie, które spóźniały się godzinę (co wprowadzało totalny chaos, bo samo karmienie trwało czasami 40 minut, a odstępy między karmieniami wynosiły ok. 2,5 h) albo nie pojawiały się wcale. Po kilku takich "akcjach" postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce i sama o wyznaczonej godzinie biegłam po butelkę i prosiłam o podgrzanie. Kolejny raz ułatwiłam pracę personelowi szpitala. Dziś wiem, że niektórym pielęgniarkom właśnie o to chodzi. Wiadomo, że każda mama zrobi wszystko dla swojego dziecka. Tresują nas i mają swój upragniony święty spokój.

5. Lekarzom wciąż brak empatii. Nie potrafią rozmawiać z pacjentkami. Nieumiejętnie przekazują nam informacje (o ile w ogóle to robią!). Trzeba się wszystkiego domyślać i ciągle pytać, prosić. Nie potrafią wesprzeć. Niektórzy czerpią wręcz satysfakcję z gnębienia nas. Kiedy byłam załamana tym, że nasze maleństwa nie chcą jeść i nie przybierają na wadze, usłyszałam od jednej z lekarek, że tak fatalnie jedzących dzieci ona jeszcze nie widziała. Nie pierwszy raz spotkałam się z tą wredną babą (po porodzie Szymka też miałam tę wątpliwą przyjemność), ale pomimo tego nie potrafiłam nie przejąć się jej gadaniem. Inny z kolei lekarz próbował uświadomić mnie na temat żółtaczki Frania, traktując mnie jak głupią gęś, która nie ma pojęcia o niczym. 

6. Funkcjonowanie oddziału neonatologicznego szwankuje. Kiedy byłam już na chodzie, mogłam odwiedzać moje bąble dwa razy dziennie (w praktyce raz, bo druga pora odwiedzin przypadała na kąpiel dzieci, które przebywały z mamą w pokoju, więc nie było mi dane biec do Jagody, bo musiałam być przy kąpieli Franka). Mieliśmy zatem jedynie pół godzinki dla siebie w ciągu doby. To mało. Mój smutek koiło drugie dziecię, które miałam przy sobie, ale były też mamy, które całe dnie spędzały w pokojach, tęskniąc za maluszkami okrutnie. Rozumiem, jeśli maleństwo leży pod lampami lub w inkubartorze - wtedy kontakt jest utrudniony, ale nasza Jagoda leżała tam po prostu dlatego, że nie umiała jeść! Rozdzielono ją ze mną tylko dlatego, że nie poradziłabym sobie z karmieniem dwójki. To też rozumiem. Pamiętam, jak ciężko było nakarmić Frania. Ale dlaczego nie można było zrobić tak, że na czas karmienia przychodziłaby do mnie położna (która i tak karmiła córkę na oddziale) i pomagała mi w tej czynności? Wystarczyłoby trochę chęci i miałabym ją obok siebie przez większość czasu. Potrzebowałam tej bliskości. Bardzo. Do dziś czuję, że nasze relacje nie są idealne właśnie z tego powodu...

Inną sprawą jest to, że o kangurowaniu noworodków, zwłaszcza wcześniaków, leszczyński szpital nie wie nic. Albo inaczej - zapewne wie, ale nic z tym nie robi. Nie było mi dane przytulać dzieciaki skóra do skóry (robiłam to po kryjomu w sali, gdzie leżałam). Nikt mi tego nie zaproponował. Nie proponowano nawet przytulania maleństwa w rożku. Najlepiej gdybym tylko stała i patrzyła. Tylko jeden jedyny raz położna włożyła mi Jagodę w ręce, bo "właśnie zjadła, więc może pani potrzymać". Stałam więc najczęściej nad łóżeczkiem, głaskałam, masowałam plecki, trzymałam za rękę... Tylko to, co mogłam. A przecież taki ładny fotel mają na oddziale. W sam raz do tulenia, kangurowania. Niestety, siedzą na nim tylko pielęgniarki, które karmią malutkich pacjentów. Smutne to.

Do wszystkich tych spraw dodać należy brak porozumienia między ginekologią i położnictwem (co przejawiało się w przekazywaniu sprzecznych informacji), skłócone ze sobą pielęgniarki i brak jakiejkolwiek prywatności. Choć tak niewiele trzeba, żeby to zmienić, nie łudzę się, że z czasem będzie lepiej. Godzimy się na to wszystko dla świętego spokoju, tłumacząc sobie, że za kilka dni będzie po wszystkim, więc nie ma sensu się kłócić, buntować. Przecież z systemem szpitalnym i tak nie wygramy. Wrócimy do domów i zapomnimy. 

Ano nie, nie zapomnimy. Zawsze zostanie ten żal, że mogło być nieco inaczej.