Góra - dół

Jest piątek. Właśnie minęło południe.

Bliźniaki śpią, Szymek w przedszkolu. Ja na kanapie, pod kocem, wyciągam na chwilę nogi, które nie zatrzymały się ani na chwilę od 6.45.

Od trzech dni na wysokich obrotach. Jeszcze wyższych niż dotychczas. Z włączonym budzikiem. Z makijażem od samego rana. Z kubkiem gorącej herbaty od siódmej zero zero.

Zmiany.
Przyszło nowe. Całkiem niezłe. Ciekawe. Radosne.

Tyle zdążyłam napisać w piątek...

Dziś mamy już poniedziałek. Odwiozłam starszaka do przedszkola, zjadłam śniadanie i czekam, aż obudzi się reszta załogi. Jest 8.52, a oni nadal śpią! Niewiarygodne! Zjawisko niespotykane, zwłaszcza w ostatnim czasie. 

Szymek od kilku dni jest stuprocentowym przedszkolakiem. Wszystkie moje obawy - czy się odnajdzie, czy sobie poradzi, czy będzie szczęśliwy... - nie urzeczywistniły się. Dziecko jest zaskakująco zadowolone. Budzi się już przed siódmą i z uśmiechem na buzi oznajmia, że ubiera się do "przedszkolaka". Miałam wozić go na ósmą, ale zazwyczaj jesteśmy pół godziny wcześniej, bo Szym nie może wysiedzieć. A w przedszkolu? Sam ściąga buty, zakłada papcie, bierze śniadaniówkę pod pachę, dzielnie przekracza drzwi swojej sali, mówiąc "dzień dobry" i już biegnie do zabawek. Panie są zachwycone. Żadnych problemów. Co więcej - nie ma ochoty iść do domu. Pierwszego dnia był bardzo rozżalony, że zabraliśmy go do domu przed leżakowaniem. 

Duma mnie rozpiera, że on taki dzielny i samodzielny. Że się nie boi. Odczuwam ulgę, bo nie mam powodów do lęku o niego. Płakać mogę tylko dlatego, że zapomina dać mi buziaka, kiedy zostawiam go z paniami. Widzę, że to była dobra decyzja posłać go do przedszkola. Jest pogodny, wyciszony. W domu byłoby inaczej, bo...

...to druga strona medalu...

...bo są bliźniaki (które właśnie się obudziły, więc znowu przerywam pisanie).

Tak więc bliźniaki... 
Marudne, głośne i potwornie wymagające. Nie odstępują mnie na krok. Oczekują uwagi bez przerwy. Kiedy znikam z pola widzenia - płacz. Kiedy odmawiam czegoś - ryk. Kiedy szykuję śniadanie/obiad - wrzask. Kłócą się i wyrywają sobie zabawki. Do tego ząbkują i wciąż zaliczają zdecydowanie za dużo upadków podczas nauki chodzenia...

Zbyt mało jest tych chwil, kiedy uśmiech mają na twarzach, kiedy piszczą z radości, kiedy bawią się razem. Zbyt wiele tych, w których emocje biorą górę i złość pojawia się w oczach. A cała trójka to już mieszanka wybuchowa! W Szymka wstępuje diabeł, a bliźniaki nie chcą być gorsze i próbują mu dorównać. Tylko wyjście na dwór ratuje sytuację :( 

A ja tak bardzo się staram. Kiedy złość aż kipi, mówię łagodnym głosem. Kiedy po raz setny szarpią się i gryzą, podchodzę i rozdzielam. Kiedy tracę cierpliwość, wychodzę. Większość dnia spędzam na podłodze, układając wieże z klocków, czytając książeczki, naśladując wszystkie zwierzaki świata. I co z tego - wyrzuty sumienia i tak dręczą mnie nieustannie. Męczę się. W nieustannym stresie i hałasie. Ktoś, kto nie ma podobnie, nie zrozumie. 

Ja wiem, w przyrodzie równowaga być musi. Jak jedno wychodzi, to z drugim gorzej. 
Nieustannie góra - dół. 
Ale tak bardzo chciałoby się chwili wytchnienia, lepszego nastroju. Chciałoby się nie wstawać rano z myślą "byle do południa", a po obiedzie nie modlić się o wieczór. 
Miałam nadzieję, że kiedy starszak pogna do przedszkola, będzie mi łatwiej. Phi! Też sobie wymyśliłam! Łatwiej na pewno nie jest i coś mi się widzi, że prędko nie będzie. Jakieś licho się przyczepiło (zęby/skok/bunt) i raczej szybko nie odpuści. Już się nie łudzę. Biorę to na klatę i zamiast zwalczać, oswajam.

Sił, mamuśki - zwłaszcza te podwójne, potrójne...