Lepiej

Czasami jest inaczej. Lepiej. Łatwiej. 

Czasami jest tak, że się chce. 

Po długim czasie chorowania i marudzenia przychodzi w końcu ten moment, że jest lepiej, dużo lepiej. Nareszcie niemal normalnie. Tak, jak być powinno, żeby człowiek nie oszalał ze zmęczenia, z rozdrażnienia, z bezsilności. W końcu bywa spokojniej. Nastaje czas - nie permanentny rzecz jasna, ale jak dobrze, że w ogóle! - kiedy nie krzyczą wszyscy jednocześnie. Nie domagają się trzech różnych rzeczy w tym samym czasie. Albo trzech tych samych rzeczy w tym samym czasie. Nie kłócą się. Nie szarpią. Nie płaczą, bo są zmęczeni. Nie płaczą, bo nie są zmęczeni...

W takich chwilach wszystko jest piękniejsze. Starszak w końcu śmieje się spontanicznie. Nie drażnią go już drobne niepowodzenia. Zachwyca się tym, że może wspinać się z tatą na leśną ambonę albo przeskakiwać z mamą przez wielki pień drzewa, który zagradza drogę. Najmniejsze bąki są przeszczęśliwe, że w końcu mogą aktywnie brać udział w spacerze. Biegają, zachwycają się każdą gałęzią, uciekają każde w swoją stronę. A i matka z ojcem mogą w tym czasie spojrzeć sobie przez chwilę w oczy - życzliwiej, cieplej. I za rękę się chwycić, jak mieli to w zwyczaju, kiedy tej rozszczebiotanej gromadki nie było jeszcze na świecie...

Czasami wyjście na spacer jest przyjemne. I takie właśnie było wczoraj.