Pan Szym

Pan Szym. Nasz pierworodny. Trzylatek. Przedszkolak.

Rzadko tu bywa, więc czas poświęcić mu chwilkę. Dłuższą chwilkę.

Przedszkole.

W tej kwestii niewiele się zmieniło. Lubi. Bardzo! Nigdy nie płakał, bo trzeba było tam pójść. Na hasło "przedszkole" ożywia się i cieszy. Podobno kłopotów nie ma z nim żadnych. Panie go lubią, szczególnie jedna sobie go upodobała.

Bawi się z dziećmi z większą ochotą (na początku wolał sam), zaczyna o nich mówić po imieniu (do tej pory było "chłopczyk", "inny chłopiec", "dziewczynka). Rysuje, nakleja, tańczy, śpiewa... Bardzo łatwo zapamiętuje słowa piosenek, ale wyciągnąć coś z niego - koszmar! Kiedy wraca z przedszkola, nie ma ochoty poopowiadać, jak było, co robili. Trzeba go ciągnąć za język, zadając mnóstwo pytań, a i tak najczęściej otrzymuje się lakoniczne "tak" lub "nie". Czasami powie, że byli w lesie albo odwiedził ich policjant, ale z reguły milczy. O tym, co było na obiad dowiaduję się albo z menu, albo z analizy plam na koszulkach. Nie jestem w stanie nakłonić go do opowieści, co było na angielskim czy rytmice. Czasami puści parę z ust podczas zabawy, bo ni stąd ni zowąd wyrecytuje "Wpadła gruszka do fartuszka..." albo zaśpiewa "Jestem sobie przedszkolaczek", ale to tyle. Nigdy nie był wylewny i na razie nie zapowiada się, że będzie.
Do szału doprowadza mnie jego podejście do ubierania i rozbierania się. Zawsze ma na to czas. Nieważne, że trzeba się spieszyć, nieważne, że muszę wracać rano do bliźniaków - jemu się nie spieszy. Z rana bywa tak zakręcony, że przez dłuższą chwilę potrafi zakładać jeden but na drugi i nie rozumie, kiedy usiłuję mu wytłumaczyć, że robi coś nie tak.

Ma za sobą pierwsze ważne występy w przedszkolu z okazji pasowania. Nie recytował wierszyków, ale pięknie tańczył do każdej piosenki i pokazywał razem z pozostałymi dziećmi. Odważnie podszedł do pani dyrektor odebrać dyplom. Był skupiony i pogodny. Dumni byliśmy z niego bardzo! Niestety, po dwóch miesiącach chodzenia do przedszkola, musiał pożegnać już swoją "najpierwszą" panią, do której niewątpliwe zdążył się przyzwyczaić. Szkoda...

 

 

Moje wnioski na temat przedszkola są jak na razie sprzeczne. Z jednej strony cieszę się, że Szymek ma miejsce, do którego lubi chodzić, że się tam rozwija, że nawiązuje kontakt z rówieśnikami. Z drugiej - wiele spraw dotyczących akurat tej konkretnej placówki wyprowadza mnie z równowagi. Nie ma sensu o ich rozprawiać, ale jedno jest pewne - nie funkcjonuje ona, jak powinna. I jeszcze te choróbska. Szymek ma już za sobą kilka katarów, zapalenie uszu, które zakończyło się antybiotykiem, kaszel i gorączkę. Liczyłam się z tym, ale do szewskiej pasji doprowadza mnie to, że rodzice posyłają do przedszkola chore, zasmarkane po pas, kaszlące, gorączkujące dzieci. Krzywdzą tym samym i swoje, i pozostałe pociechy. Podsumowując, gdybym miała możliwość wyboru, gdyby w naszej miejscowości było kilka placówek, z pewnością wybrałabym inną.

 

Dom.

Tu bywa różnie. Wielokrotnie mam wrażenie, że w przedszkolu Szymek traci całą swą moc i dobry humor, więc kiedy wpada do domu, zaczyna się odreagowywanie. Są krzyki, kłótnie z rodzeństwem i ciągłe "Nie! To moje!". Uparty bywa za stu. Jak się zatnie, to nie ma bata - nic go nie przekona. Potrafi przez naprawdę długą chwilę ignorować nas, nie patrząc i nie rozmawiając z nami. Focha ma opanowanego do perfekcji - o, takiego:
 

Ale kiedy humor dopisuje, jest fajowo. Potrafi już zabawić przez chwilę rodzeństwo. Czasami próbuje ich czegoś nauczyć. Opowiada im, co widać na ilustracji w książce, zabrania wchodzić na kanapę i tłumaczy, dlaczego nie mogą się czymś bawić.

Uwielbia książki. Czytamy je i oglądamy razem codziennie. Do snu najczęściej czyta mu tata, ale zdarza się też, że chce tylko mnie :) Nawet kiedy kończy się wspólne czytanie, on nie wypuszcza książki z rąk i przegląda ją znowu i znowu, i jeszcze raz od początku. Zasypia z bajką na buzi.

Wciąż często, niemal każdej nocy, budzi się z krzykiem. Nie reaguje wówczas na nic, jest jak w transie. Zapewne w ten sposób uchodzą z niego emocje z całego dnia, co jest zupełnie zrozumiałe, ale szczerze - czasami mamy tego dość.  

 

Zajęcia dodatkowe.

Po pierwsze - "Poranki familijne" w kinie. Co dwa tygodnie jeździmy na krótki seans, który składa się z trzech polskich bajek. Codziennie w ramach dobranocki Szymek ogląda "Reksia" i "Bolka i Lolka", więc spotkanie z tymi bohaterami na dużym ekranie jest dla niego wielką frajdą. Po pokazie maluszki mają okazję uczestniczyć w zabawach w języku angielskim prowadzonych przez jedną z leszczyńskich szkół językowych. Dzieci uczą się kolorów, nazw zwierząt, liczenia. Fajna sprawa. Zachęceni tymi  spotkaniami postanowiliśmy pogłębić przygodę Szymka z angielskim. Wiadomo - im więcej kontaktu z językiem, tym lepiej. 

Zapisaliśmy go do szkoły językowej na zajęcia dla najmłodszych, do pięcioosobowej grupy 3-5 lat. Szymek miał okazję wziąć udział w trzech spotkaniach. Potem zrezygnowaliśmy. Dlaczego? Wcale nie dlatego, że młody nie chciał i nie dlatego, że było za drogo (cena naprawdę ok). Prowadząca zajęcia też na pozór w porządku. Niestety, w tej malutkiej grupie trafił się taki mały jegomość, który "rozwala" całe zajęcia. Przekrzykuje wszystkich, wymądrza się i nie wykonuje poleceń. Za drzwiami słychać tylko jego okrzyki. Prowadząca zajęcia albo nie chce, albo nie umie sobie z nim poradzić, a namówić go do rezygnacji z lekcji nie sposób. Wszak mama uparcie przyprowadza go na czas, nafaszerowawszy uprzednio kostkami cukru, które - jak sama podkreśla - uwielbia (?!), i pędzikiem znika za drzwiami szkoły, bo zakupy czekają . Szymek tam ginie. Nie ma możliwości wypowiedzieć się, bo zwyczajnie zostaje zakrzyczany. Dodatkowo wracał z zajęć bardzo pobudzony. Zdecydowanie nam się to nie podobało. Postanowiliśmy, że sami spróbujemy nauczyć go podstaw i tak też czynimy. Podczas zabawy, tu i ówdzie, wplatamy ulubiony yellow, orange i pink, liczymy one, two, three, mówimy yes i no! Na krzyżówce ze światłami czekamy na green, a kiedy się pojawia, wołamy razem "Let's go!". Niby nic, może zbyt mało, ale wierzę, że coś to da.

Kontynuujemy też naukę czytania globalnego. Szykuję na ten temat oddzielny wpis, ale już dziś mogę wspomnieć, że to świetna sprawa. Szymek opanował już kilkanaście wyrazów i ciągle poznaje nowe. Gdyby tylko czasu i konsekwencji było więcej...

I jeszcze jedno - zaprzyjaźniamy Szymka z lokalną biblioteką. Wypożyczamy tam książki, które sam sobie wybiera. Przegląda je w domu od deski do deski, każe sobie czytać, a później odnosi i wymienia na nowe. Jestem zachwycona!   
Czy to dużo? Na pierwszy rzut oka tak. Już kilka razy usłyszałam "Już Cię męczą nauką? Przecież do szkoły jeszcze nie chodzisz!", ale o ile na początku drażniły mnie te słowa bardzo, o tyle teraz reaguję na nie uśmiechem. Nigdy nie jest za wcześnie. Do niczego Szymka nie zmuszamy i zawsze uczymy w formie zabawy. Jeśli jest chętny poznawać nowe słowa, to dlaczego tego nie wykorzystać? A kąśliwe komentarze wynikają wyłącznie z zazdrości lub zacofania, więc kto by się nimi przejmował.    

 

 

 

 

Nasz mały Szymek rośnie, zmienia się. To niesamowite, ile nowych umiejętności nabył w ostatnim czasie. Rzecz jasna nie jest tak, że wszystko wychodzi mu perfekcyjnie. W kilku sprawach "odstaje" od rówieśników, ale sama nie wiem czy mam się z tego powodu smucić, czy radować. Czasami sobie myślę, o ile  łatwiej byłoby, gdyby umiał to i tamto, ale przecież jest taki, jaki jest. Z pewnością nie należy do przeciętnych. I nigdy bym nie chciała, żeby taki się stał. Niech sobie będzie taki wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju. Niech już zostanie naszym panem Szymem na zawsze.