Kalosze

Popadało. Całkiem sporo, bo i ponad pół dnia sączyło się z nieba. Kiedy odbierałam Szymka z przedszkola, lunęło nawet tak, że po plecach ciekło. Powietrze lżejsze, przyjemniejsze. Warzywa w ogrodzie zadowolone. Dzieci zachwycone.

Od niedawna cała trójka ma kalosze i kurtki przeciwdeszczowe, więc na hasło "kałuże" podskakują radośnie i szturmują drzwi wyjściowe. Nie nadążamy z ubieraniem, bo oni już jedną nogą na dworze. 

Udziela mi się ich wesoły nastrój. Tak właśnie wyobrażam sobie dzieciństwo - beztroskie taplanie się w kałużach, wrzucanie do nich kamieni, łapanie żab, recytowanie ślimakom "pokaż rogi, dam ci sera na pierogi"... Zawsze powtarzałam i powtarzać będę - moje dzieci nie muszą być czyste, mają być po prostu szczęśliwe. Nie przeszkadza mi to, że pod koniec dnia wszystko, co na sobie mają, nadaje się do prania. W dzisiejszych czasach to nie problem. Dużo ważniejsze jest to, żeby chłonęły świat wszystkimi zmysłami. Żeby jak najdłużej dziwiły się wszystkiemu, co je otacza. Żeby pytały, wciąż powtarzały to znienawidzone "ćemu?" (dacie wiarę, że Jagoda już zadaje to pytanie?! Szymek miał ponad 3 lata, a ta pchełka już taka ciekawa). Żeby nigdy nie wyrosły z tych kałuży i kaloszy...

A kiedy widzę je takie, jak na tych zdjęciach, wiem, że są szczęśliwe.